Σελίδα:Ιστορία του Όθωνος Βασιλέως της Ελλάδος (1832-1862).pdf/361

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.

361

ΟΘΩΝΟΣ

ποτε πλέον ἐπανελθὼν εἰς Ἑλλάδα καὶ ἀποθανὼν μακρὰν αὐτῆς, ὑπὲρ τῆς ἀνεξαρτησίας, τῆς ὁποίας, γενναίως, κατὰ τὸν ἱερὸν ἀγῶνα, ἠγωνίσθη.^[1] Ἀλλὰ μήπως καὶ αὐτόθι ἐφησύχασεν: Ἄπαγε!

↑ Ἰδοὺ τί ὁ Θ. Κολοκοτρώνης ἐν ταῖς Τελευταίαις Ἡμέραις τῆς Βασιλείας τοῦ Ὄθωνος, Ἀθῆναι 1881 σελ 5 — 6 λέγει περὶ Κριεζώτη καὶ τῆς στάσεως αὐτοῦ ἐν Χαλκίδι:
Ὁ Νικόλαος Κριεζώτης, εἷς τῶν ἐπισημοτέρων ὁπλαρχηγῶν τοῦ 1821, ῥᾳδιουργηθεὶς καὶ πεσὼν εἰς τὴν δυσμένειαν τοῦ Ὄθωνος, ἠναγκάσθη — μὴ ἀνθέξας ἐπὶ τέλους εἰς τὴν διαρκῆ καὶ ἐγγίζουσαν τὴν φιλοτιμίαν του πίεσιν ἐκ μέρους τῶν ἀρχῶν ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ του Χαλκίδι — νὰ ἐπαναστατήσῃ κατὰ τὰς ἐξουσίας, πρᾶγμα, εἰς ὃ τὸν ἐξώθουν διὰ τῶν ρᾳδιουργιῶν οἱ ἐν τῇ Αὐλῇ, ὅπως τὸν καταστρέψωσιν, ὅπερ κατώρθωσαν· διότι ἅμα τῇ λήξει τῆς μάχης κατὰ τῶν κατ’ αὐτοῦ σταλέντων στρατευμάτων, καθ’ ἣν κακῇ μοίρᾳ, ἀπεκόπη ὑπὸ σφαίρας κανονίου καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ, ἐγκαταληφθεὶς παρὰ τῶν συνοδῶν του καὶ μὴ δυνάμενος ἄλλως νὰ σωθῇ, ἀπεχαιρέτησεν ἀκουσίως τὸν τόπον δι’ οὗ τὴν ἐλευθερίαν ἐκοπίασε καὶ αὐτὸς καὶ ἔχυσεν αἷμα ἄφθονον, καὶ εἰσελθὼν εἰς πλοιάριον ἁλιευτικὸν κατέφυγεν εἰς Σμύρνην, ἀποθανὼν ἐκεῖ πρόσφυξ τῆς Τουρκίας.
Ἀλλ’ ἀναφέροντες τὸ λυπηρὸν τοῦτο συμβάν, δὲν δυνάμεθα νὰ μὴ μνημονεύσωμεν καὶ τοῦ σχετικοῦ ἐπισοδείου, ὅπερ συνέβη ἐν τῇ Αὐλῇ, ἅμα τῇ ἀφίξει τῆς εἰδήσεως, ὅτι «ὁ Κριεζώτης ἀπεχώρησεν εἰς τὸ ἐξωτερικὸν ἀποκοπείσης καὶ τῆς δεξιᾶς αὐτοῦ» — ἐπισοδίου λίαν χαρακτηριστικοῦ τῆς ὑπερηφανείας, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς συναισθήσεως τοῦ καθήκοντος τῶν ἀνδρῶν ἐν γένει τοῦ 1821.
Οἱ βασιλεῖς ἦσαν ἐν τῇ τραπέζῃ καὶ προσεφέρετο αὐτοῖς ὁ ζωμός, ὅτε ἀνηγγέλθη τὸ συμβὰν παρ’ ἀθλίου κόλακος, δεικνύοντος ὑπερβολικὴν χαράν, ἧς συμμεθῆξαν καὶ οἱ λοιποὶ αὐλικοί, προσποιούμενοι καὶ πωλοῦντες ἀφοσιώσεις, καὶ τὸ πᾶν ἦτο τέρψις. Συνέπεσεν ὅμως νὰ ἦναι ὑπασπιστὴς τῆς ὑπηρεσίας, ὁ ὑψηλόφρων στρατηγὸς ἐπίσης τοῦ 1821 μακαρίτης Χατζῆ-Χρῆστος, ὅστις ἀκούσας τὴν εἴδησιν, ἐνῷ οἱ ἄλλοι αὐλικοὶ συνεχαίροντο τὸν βασιλέα, οὗτος ἐταράχθη ἐπὶ τοσοῦτον ὥστε διέφυγε τῶν χειρῶν του τὸ κοχλιάριον καὶ πεσὸν ἐπὶ τοῦ πινακίου τὸ ἔθλασε μετὰ πατάγου.
Τοῦτο παρατηρήσασα ἡ βασίλισσα Ἀμαλία καὶ ἐννοήσασα τὴν

[p361-1] Ἰδοὺ τί ὁ Θ. Κολοκοτρώνης ἐν ταῖς Τελευταίαις Ἡμέραις τῆς Βασιλείας τοῦ Ὄθωνος, Ἀθῆναι 1881 σελ 5 — 6 λέγει περὶ Κριεζώτη καὶ τῆς στάσεως αὐτοῦ ἐν Χαλκίδι:
Ὁ Νικόλαος Κριεζώτης, εἷς τῶν ἐπισημοτέρων ὁπλαρχηγῶν τοῦ 1821, ῥᾳδιουργηθεὶς καὶ πεσὼν εἰς τὴν δυσμένειαν τοῦ Ὄθωνος, ἠναγκάσθη — μὴ ἀνθέξας ἐπὶ τέλους εἰς τὴν διαρκῆ καὶ ἐγγίζουσαν τὴν φιλοτιμίαν του πίεσιν ἐκ μέρους τῶν ἀρχῶν ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ του Χαλκίδι — νὰ ἐπαναστατήσῃ κατὰ τὰς ἐξουσίας, πρᾶγμα, εἰς ὃ τὸν ἐξώθουν διὰ τῶν ρᾳδιουργιῶν οἱ ἐν τῇ Αὐλῇ, ὅπως τὸν καταστρέψωσιν, ὅπερ κατώρθωσαν· διότι ἅμα τῇ λήξει τῆς μάχης κατὰ τῶν κατ’ αὐτοῦ σταλέντων στρατευμάτων, καθ’ ἣν κακῇ μοίρᾳ, ἀπεκόπη ὑπὸ σφαίρας κανονίου καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ, ἐγκαταληφθεὶς παρὰ τῶν συνοδῶν του καὶ μὴ δυνάμενος ἄλλως νὰ σωθῇ, ἀπεχαιρέτησεν ἀκουσίως τὸν τόπον δι’ οὗ τὴν ἐλευθερίαν ἐκοπίασε καὶ αὐτὸς καὶ ἔχυσεν αἷμα ἄφθονον, καὶ εἰσελθὼν εἰς πλοιάριον ἁλιευτικὸν κατέφυγεν εἰς Σμύρνην, ἀποθανὼν ἐκεῖ πρόσφυξ τῆς Τουρκίας.
Ἀλλ’ ἀναφέροντες τὸ λυπηρὸν τοῦτο συμβάν, δὲν δυνάμεθα νὰ μὴ μνημονεύσωμεν καὶ τοῦ σχετικοῦ ἐπισοδείου, ὅπερ συνέβη ἐν τῇ Αὐλῇ, ἅμα τῇ ἀφίξει τῆς εἰδήσεως, ὅτι «ὁ Κριεζώτης ἀπεχώρησεν εἰς τὸ ἐξωτερικὸν ἀποκοπείσης καὶ τῆς δεξιᾶς αὐτοῦ» — ἐπισοδίου λίαν χαρακτηριστικοῦ τῆς ὑπερηφανείας, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς συναισθήσεως τοῦ καθήκοντος τῶν ἀνδρῶν ἐν γένει τοῦ 1821.
Οἱ βασιλεῖς ἦσαν ἐν τῇ τραπέζῃ καὶ προσεφέρετο αὐτοῖς ὁ ζωμός, ὅτε ἀνηγγέλθη τὸ συμβὰν παρ’ ἀθλίου κόλακος, δεικνύοντος ὑπερβολικὴν χαράν, ἧς συμμεθῆξαν καὶ οἱ λοιποὶ αὐλικοί, προσποιούμενοι καὶ πωλοῦντες ἀφοσιώσεις, καὶ τὸ πᾶν ἦτο τέρψις. Συνέπεσεν ὅμως νὰ ἦναι ὑπασπιστὴς τῆς ὑπηρεσίας, ὁ ὑψηλόφρων στρατηγὸς ἐπίσης τοῦ 1821 μακαρίτης Χατζῆ-Χρῆστος, ὅστις ἀκούσας τὴν εἴδησιν, ἐνῷ οἱ ἄλλοι αὐλικοὶ συνεχαίροντο τὸν βασιλέα, οὗτος ἐταράχθη ἐπὶ τοσοῦτον ὥστε διέφυγε τῶν χειρῶν του τὸ κοχλιάριον καὶ πεσὸν ἐπὶ τοῦ πινακίου τὸ ἔθλασε μετὰ πατάγου.
Τοῦτο παρατηρήσασα ἡ βασίλισσα Ἀμαλία καὶ ἐννοήσασα τὴν

[1]