λἐττης συνεκράτει, τὴν ἐν τῇ βουλῇ πλειονοψηφίαν καὶ ἐν τῇ γερουσίᾳ, ᾗ, ἔχων στήριγμα τὸν νόμον, προσέθηκε καὶ ἄλλα μέλη: Τὸν Στάϊκον Ἰωάννου, τὸν Μιχαὴλ Καΐρην, τὸν Ἰωάννην Πετρόπουλον, τὸν Ἰωάννην Γιολδάσην, τὸν Νικήταν Σταματελόπουλον, τὸν Ἀντώνιον Κριεζῆν, τὴν Δημήτριον Πλαπούταν, τὸν Γρηγοράκην Τζανετάκην, τὸν Ἀντώνιον Μαυρομιχάλην, τὸν Γεώργιον Νοταρᾶν, τὸν Ἀναστάσιον Μαυρομιχάλην καὶ βραδύτερον ἄλλα τινά.
Ἔχων δὲ καὶ τὴν ἀρωγὴν τῆς Γαλλίας ἵδρυσε φατρίαν ἰσχυράν, ἧς οἱ ὀπαδοὶ ἐκαλοῦντο μοσχομάγκαι ἢ μοσχομαγκίται. Ἡ δὲ φατρία αὕτη ἐθεώρει ἑαυτὴν ὡς τὴν φιλελευθέραν μερίδα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὡς γνώμονα ἔχουσαν τῆς πολιτείας αὐτῆς τὴν «μεγάλην ἰδέαν», ἐν τῷ ὀνόματι τῆς ὁποίας ἐδημοκόπουν καὶ τῶν πάντων κατετόλμων.
Τὰ ἱερὰ ὀνόματα: Ἁγία Σοφία, Κωνσταντινούπουλις, ἐλευθερία, ἑλληνισμὸς ἀπέβησαν τετριμμένα ρήματα οὐδεμίαν πλέον αἴσθησιν κινοῦντα, μᾶλλον δὲ ἀγανάκτησιν ἐφ’ ὅσον ἐχρησίμευον πρὸς ἰδίους σκοπούς· Καὶ ὁ Ὄθων δὲ αὐτὸς συνομολογῶν τῷ Πρωθυπουργῷ, ἐφαίνετο ὑπέρμαχος τῆς «μεγάλης ἰδέας». Ἀλλὰ ταῦτα φρονοῦντες ἢ τοὐλάχιστον διαπρυσίως κηρύττοντες, οὐδὲν ἐποίουν πρὸς ἐπίτευξιν αὐτῶν· διότι τό τε ναυτικὸν καὶ τὸ πεζικὸν διέκειντο οἰκτρῶς, καὶ οὐδὲ ὑπῆρχεν ἐλπίς τις βελτιώτεως, παρὰ τὰς κηρυττομένας παρασκευὰς ἐσωτερικάς τε καὶ ἐξωτερικάς.
Ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἀναφέρει ὁ Θήρσιος[1] ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐρωτώμενοι ὁποία εἶναι ἡ πρωτεύουσα αὐτῶν ἀπήντων: ἡ Κωνσταντινούπολις καὶ πότε θὰ παύσωσιν οἱ ἐναντίοι τῶν Τούρκων πόλεμοι αὐτῶν ἀπήντων: ὅταν θὰ ἴδωμεν τὸν σταυρὸν ἐπὶ τοῦ ναοῦ της Ἁγίας Σοφίας ἐν Κωνσταντινουπόλει, ὑποθαλπόμενον ὑπὸ τῆς οἱονεὶ προφητείας ἐκείνης τοῦ δημώδους ᾄσματος:
- ↑ Ἰδὲ Fr. Thiersch, De ľ Etat actuel de la Grèce, Leipzig 1833. Μέρ. Β′, σελ. 198 – 199.
