γλίας διὰ τὸ μικρὸν ὑμῶν κράτος ἀγνοοῦντες, ὅτι θεμέλιον τῶν ἐλευθέρων πολιτειῶν εἶνε ἡ μεταξὺ τῶν τριῶν μερῶν, ἐξ ὧν σύγκειται ἡ μηχανὴ αὕτη, αἰωνία πάλη.
Ἀλλὰ τῇ πάλῃ ταύτῃ δύναται νἀντιστῇ τὸ κοῦφον ἐφόλκιον τῆς μικρᾶς Ἑλλάδος; Ὁ ἄνεμος θὰ μαίνεται συνεχής, τὰ δὲ κύματα ἐπερχόμενα ἀλλεπάλληλα θὰ φέρωσιν ἐπὶ τοῦ ἀφροῦ πάντοτε τὴν διαφθοράν, ἥτις πολὺ ἢ ὀλίγον πάντοτε συμπαρομαρτεῖ τοῖς ἐλευθέροις πολιτεύμασιν.
Οὐδαμῶς δὲ θἀπορήσῃ τις ἂν τὴν ἀναρχικὴν ταύτην κατάστασιν χώρας κειμένης κατὰ τὸν ὀμφαλὸν τῆς Εὐρώπης, ἀναγκασθῶσιν ἐπὶ τέλους τὰ ξένα ἔθνη νὰ καταστείλωσιν, ἵνα μὴ τὸ τῆς ἀναρχίας μόλυσμα μεταδοθῇ καὶ μεταξὺ αὐτῶν.»
Ἡ Γαλλία οὕτω φαίνεται μὴ συμμετέχουσα τῆς συνωμοσίας ταύτης τῆς μεταβολῆς τοῦ πολιτεύματος καὶ συνεβούλευσε τῷ βασιλεῖ διοικητικὰς τινὰς μεταρρυθμίσεις. Ἀλλ’ ἐπὶ τέλους καὶ αὕτη ἰδοῦσα, ὅτι οὐδὲν τῶν ὑπ’ αὐτῆς συμβουλευθέντων ἐπράχθη, συνετάχθη ταῖς δύο ἄλλαις δυνάμεσιν. Οὕτω λοιπὸν τὰ πάντα προήγγελλον προσεγγίζουσαν τὴν θύελλαν.
Οἱ ὑπουργοὶ καὶ οἱ περὶ τὸν βασιλέα βλέποντες τὴν ἐπικειμένην καταστροφήν, ἥτις ἔμελλε νὰ προσβάλῃ αὐτὸν παρεκίνησαν αὐτὸν καὶ κατέπεισαν ἐπὶ τέλους ἵνα προβῇ εἰς μεταρρυθμίσεις τινάς· ὁ βασιλεὺς κατήργησε τὸ ἀνακτοβούλιον. Ἀλλ’ εἰς τοῦτο μὴ ἀρκεσθεῖσαι αἱ ἀντιπολιτευόμεναι ἐφημερίδες καὶ οἱ Ἕλληνες στρατιωτικοί, πρὸ πάντων, ἀπῄτουν τὴν ἔξωσιν τῶν Βαυαρῶν.
Ὅθεν ὁ βασιλεύς, σὺν τοῖς ἄλλοις, ἕνεκα τῶν συχνῶν συμπλοκῶν Ἑλλήνων καὶ Βαυαρῶν στρατιωτῶν, ἀπέλυσε καὶ ἀπέστειλεν ἐκ τούτων εἰς Τεργέστην τοὺς πλείστους. Οὕτω δέ, τοῦ Ὄθωνος ἀπογυμνομένου πάσης δυνάμεως, οἱ συνταγματικοὶ τοὐναντίον ἐγίνοντο κρατεώτεροι καὶ ἐπεζήτουν ἐκ παντὸς μὲν τρόπου τὴν ἐπιτυχίαν τῆς μεταβολῆς, ἀλλ’ ἄνευ ὅμως χύσεως αἵματος.
Ὁ Ἀνδρέας Μεταξᾶς, ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης, ὁ Δημήτριος Καλλέργης, ὁ Κ. Ζωγράφος, ὁ Ι. Μακρυγιάννης, ὁ Χρ. Σισσίνης, ὁ Νότης Μπότσαρης, πάντες οἱ ἔν τε πολέμῳ καὶ ἐν τῇ πολιτείᾳ ἔνδοξοι Ἕλληνες συνεφώνησαν. Πανταχόθεν δὲ συνηθροίζοντο ἐν Ἀθήναις οἱ
