σήμως τῷ 1887, οὐδαμῶς ἐξεπονήθη ὁριστικὸς κανονισμὸς τοῦ Καταστήματος.
Ἀλλ’ ἡ ἵδρυσις αὕτη τοῦ, ἐπ’ αἰσίοις οἰωνοῖς, πρώτου ἐν Ἑλλάδι Πιστωτικοῦ Καταστήματος ἦτο μεμονωμένον τι γεγονὸς καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ ἀντισταθμίσῃ πρὸς τὴν ὅλην οἰκτρὰν οἰκονομικὴν καὶ τὴν λοιπὴν τοῦ Ἔθνους κατάστασιν. Διότι τῇ Ἀγγλίᾳ συνέπραττεν ἡ Ρωσσία.
Ὁ Τσάρος Νικόλαος ἤθελεν οὐχὶ μεταβολὴν πολιτεύματος, ἀλλὰ μόνον τὸν Ὄθωνα ὀρθόδοξον ἐπὶ τοῦ ἑλληνικοῦ θρόνου μετ’ ὀρθοδόξου βασιλίσσης, ἧς τὸ μῖσος κατέστη σφοδρότερον ὡς ἐκ τῆς ἀτεκνίας,[1] ἀλλ’ ὅμως οὐδὲν κατώρθωσε παρὰ τὰ ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Μονάχου καὶ τῶν Ἀθηνῶν διαβήματα αὐτοῦ διὰ τῶν οἰκείων πρεσβευτῶν. Πρὸς ταχυτέραν δὲ ἐπιτυχίαν τῶν σκοπῶν αὐτῶν οἱ πρεσβευταὶ τῶν δυνάμεων τούτων ὑπεκίνησαν λίαν ἐπιτακτικῶς τὸ ζήτημα περὶ καταβολῆς τοῦ χρεωλυσίου καὶ τῶν τόκων τοῦ δανείου τῶν 60,000,000.
Ἡ Ἑλλὰς οἰκονομικῶς εἴπερ ποτὲ διέκειτο οἰκτρῶς. Τὸ σύστημα τοῦ νὰ πληρώνῃ τις διὰ νέων συμφερωτέρων δανείων, ὡς γίνεται σήμερον, τὰ παλαιά, ἦτο τότε ἀσύνηθες, ἀλλότριον τῶν σκέψεων τοῦ Ὄθωνος, ἀποστρεφομένου τὰ δάνεια καὶ οὐχὶ εὔκολον τῇ Ἑλλάδι, ἐν ἀπορίᾳ τότε διατελούσῃ. Ὑπελείπετο ἄρα μόνος ὁ τρόπος τοῦ νὰ ἐπαρκέσῃ δι’ οἰκονομιῶν εἰς τὰς κατεπειγούσας ἀνάγκας τοῦ ἔθνους. Ἐν πᾶσι τοῖς κλάδοις τῆς διοικήσεως τοῦ Κράτους ἐγένοντο μεγάλαι οἰκονομίαι, καὶ ἐν αὐτῷ τῷ μόλις ἀνεγερθέντι καὶ ἀτελεστάτῳ εἰσέτι Πανεπιστημίῳ, τοῦ ὁποίου ἄλλοι μὲν τῶν καθηγητῶν, ὀλίγων ὄντων, 26, ἐπαύθησαν, πάντων δ’ ἠλαττώ-
- ↑ Ἡ Ἀμαλία ἦτο εὐφυής, ζωηρά, δραστήριος, μεγαλοπρεπής, τολμηρὰ ἐν τῷ ἱππεύειν, ριψοκίνδυνος, εἰδήμων τῶν πολιτικῶν πραγμάτων, φιλόδοξος, οὗ ἕνεκα καὶ «Ἀμαλιόπολιν» τὴν νέαν Μιντζέλαν ὠνόμασαν ὡς Ὀθωνούπολιν, τὴν Κάρυστον. Ἐπὶ τούτοις ὀνομάζει αὐτὴν ὁ Θήρσιος νέαν Ζηνοβίαν ἀλλ’ ἔμεινεν ἄτεκνος ἐξ οὗ καὶ τὸ πρὸς αὐτὴν μῖσος. Ἡ διαφορὰ τῶν ἰδιοτήτων τοῦ τε Ὄθωνος καὶ τῆς Ἀμαλίας διέκρινε τούτους καθ’ ὅλον τὸν ἐν Ἑλλάδι βασιλικὸν καὶ πολιτικὸν αὐτῶν βίον μέχρι τῆς καθαιρέσεως αὐτῶν.
