νων ὑπὸ τῶν ἐν Πρεβέζῃ, Ἀκτίῳ, ἢ ἄλλοις λιμέσι τοῦ Ἀμβρακικοῦ κόλπου ἐλλιμενιζομένων πλοίων.
7) Διορία δεκαοκτὼ μηνῶν, ἀφ’ ἧς ἡμέρας ἀποπερατωθῶσιν αἱ ἐργασίαι τῆς ὁροθετήσεως, παραχωρεῖται πρὸς τοὺς ἰδιώτας, ὅσοι θελήσωσι νὰ ἐγκαταλείψωσι τὰς περὶ ὧν ὁ παρὼν συμβιβασμὸς χώρας, διὰ νὰ ἐκποιήσωσι τὰς ἰδιοκτησίας αὐτῶν. Ἐν εἰδικαῖς περιπτώσεσι καὶ ἕνεκεν ἀπροβλέπτων περιστάσεων, δύναται ἡ ὀκτωκαιδεκάμηνος αὕτη προθεσμία νὰ παραταθῇ ἐπί τινας εἰσέτι μῆνας. Διαιτητικὴ ἐπιτροπὴ θέλει κρίνει περὶ τοῦ κύρους τῶν ἐξαιρετικῶν τούτων λόγων, καὶ συντρέξει ὥστε αἱ ἐκποιήσεις νὰ ἐνεργηθῶσιν εἰς εὐλόγους τιμάς.
Τὰ αὐτὰ πλεονεκτήματα παραχωροῦνται εἰς τοὺς κατοίκους τῆς νήσου Εὐβοίας καὶ Ἀττικῆς, καὶ εἰς τοὺς κτηματίας τῶν Θηβῶν, ὅσοι εἰσπράττουσι καὶ σήμερον τὰς νομίμους αὐτῶν προσόδους, ἂν ἡ ἐπαρχία αὕτη κατείχετο ὑπὸ τῶν ὀθωμανικῶν ὅπλων κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς συγκαταθέσεως τῆς Πύλης εἰς τὴν προηγουμένην σύμβασιν τῆς 22 Ἰανουαρίου (3 Φεβρουαρίου) 1830.
Ἐννοεῖται, ὅτι οἱ αὐτοὶ ἰδιῶται δύνανται ἐπίσης νὰ διαθέσωσι, καὶ ἐντὸς τῆς αὐτῆς προθεσμίας, τὰ ἐπωφελῆ δικαιώματα ὅσα τυχὸν ἔχουσιν εἴτε ὡς ἐπικαρπωταί, εἴτε ὡς κατὰ κληρονομίαν διαχειρισταὶ ἐπὶ τῶν βακουφίων, ἅτινα μεταβαίνουσιν ὁλοσχερῶς εἰς τὸ ἑλληνικὸν κράτος.
8) Καθὰ προηγουμένως συνωμολογήθη, ἡ κυβέρνησις τοῦ νέου βασιλέως τῆς Ἑλλάδος δύναται νὰ συνδέσῃ διαπραγματεύσεις διὰ νὰ ρυθμίσῃ ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἀμοιβαιότητος τὰς ἐμπορικὰς καὶ ναυτιλιακὰς αὐτῆς σχέσεις μετὰ τῆς Ὑψηλῆς Πύλης, πράκτορες δέ, προσηκόντως διαπεπιστευμένοι ἑκατέρωθεν, θέλουσι γίνει δεκτοὶ εἰς τοὺς λιμένας τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, κατὰ τοὺς νενομισμένους τόπους, ὥστε οἱ μὲν Ὀθωμανοὶ ὑπήκοοι θέλουσιν ἔχει ἀνεγνωρισμένον δικαίωμα τοῦ ἐμπορεύεσθαι κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς ἐν τῷ ἑλληνικῷ κράτει, ἀφ’ ἑτέρου δὲ οἱ Ἕλληνες θέλουσι παύσει νὰ προσφεύγωσιν εἰς ξένην προστασίαν, διὰ νὰ μεταβαίνωσιν εἰς τοὺς λιμένας καὶ τοὺς ὅρμους τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας.
Οἱ ὑπογεγραμμένοι πληρεξούσιοι τῶν τριῶν Αὐλῶν καὶ οἱ τῆς Ὑψηλῆς Πύλης, ἀποπερατώσαντες τὰς πρὸς τόν, ὡς ἀνωτέρω ἐξετέθη, ὁριστικὸν κανονισμὸν τῶν ὁρίων τῆς Ἑλλάδος συνδιαλέξεις, ἀναγνωρίζουσιν ὅτι, μετὰ τὰ διὰ τῆς παρούσης συμβιβαστικῆς πράξεως ἐκ συμφώνου συνομολογηθέντα, ἔφθασαν εἰς τὸ διὰ τῆς ἐν Λονδίνῳ συνθήκης τῆς 24 Ἰουνίου (6 Ἰουλίου) 1827 καὶ τῶν ὑπὸ διαφόρους χρονολογίας παρεπομένων αὐτῇ πρωτόκολλον προτεθὲν ἀποτέλεσμα, ὅτι αἱ μακραὶ διαπραγματεύσεις, εἰς ἃς αἱ συνομολογήσεις αὗται ἔδωσαν ἀφορμήν, ἀπεπερατώθησαν ὁριστικῶς, καὶ ὅτι τὸ ἑλληνικὸν ζήτημα ἐλύθη ἀμετακλήτως.
Ὑπὸ τῶν τριῶν σεβαστῶν Αὐλῶν κατὰ τύπους ἔγκρισις τοῦ παρόντος τελειωτικοῦ συμβιβασμοῦ θέλει διαβιβασθῆ πρὸς τὴν Ὑψηλὴν Πύλην ἐντὸς τεσσάρων μηνῶν ἀπὸ τῆς παρούσης ἡμέρας, ἡ δὲ ἔγκρισις αὕτη θέλει ἀπέχει ὡς πρὸς τὴν παροῦσαν πρᾶξιν τόπον ἐπικυρώσεως.[1]
(ὑπογρ.) Σταυφουρτ Κανιγγ, Α. Βουγεννεφφ,
Ε. Β. Ουαρρενν
- ↑ Ἐκ τῆς Συλλογῆς Συνθηκῶν Δ. Σούτσου.
