τὴν ἐπίσημον διακήρυξιν τῆς ἐπαναστάσεως καὶ ὡς τοιαύτη, συμπίπτουσα μάλιστα καὶ πρὸς μεγίστην θρησκευτικὴν ἑορτήν, την τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Παναγίας ἦτο προδήλως ἡ καταλληλοτέρα.
Ἐτελέσθη δὲ πανηγυρικῶς τὸ πρῶτον ἡ ἐθνικὴ αὕτη τελετὴ τῇ 25 Μαρτίου τοῦ 1838. Κανονιοβολισμοὶ καὶ μουσικαί, ὄρθρου ἔτι βαθέος, ἐχαιρέτισαν τὸ ἐπίσημον τῆς ἡμέρας· ὁ βασιλεὺς καὶ ἡ βασίλισσα, ὡς τοῦτο γίνεται μέχρι σήμερον, μετέβησαν ἐφ’ ἁμάξης ζωηρῶς ἐπευφημούμενοι εἰς τὸν ναὸν τῆς Ἁγίας Εἰρήνης ἐν ᾧ ἐτελέσθη πάνδημος δοξολογία. Ἐν τῷ μικρῷ δ’ ἐκείνῳ ναῷ τὸ μεγαλοπρεπέστερον, ἐν ἁπλότητι, ἀπεκαλύφθη θέαμα· οἱ ἄνδρες τοῦ Ἀγῶνος, οἱ γενναῖοι νικηταὶ, οἱ ἐπὶ ὁλόκληρα δέκα ἔτη, ἀντιταχθέντες κατὰ μιᾶς ὁλοκλήρου αὐτοκρατορίας καὶ συντρίψαντες ἀλληλοδιαδόχως τοὺς πολλοὺς αὐτῆς στρατοὺς καὶ στόλους, ἐπανηγύριζον ἤδη ἐλεύθεροι μετ’ ἰδίου βασιλέως καὶ ἐθνικῆς κυβερνήσεως τὴν ἡμέραν, καθ’ ἣν ἔθηκαν αὐτὰ ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Πατρίδος. Ἐκεῖ ἦσαν πολλοὶ τῶν διδασκάλων τοῦ Γένους, καθηγηταὶ νῦν τοῦ ἑλληνικοῦ Πανεπιστημίου, οἱ διαπρύσιοι πρόδρομοι τῆς ἐθνικῆς ἀποκαταστάσεως· ἐκεῖ κλῆρος καὶ λαὸς ἐντίμως ἀγωνισθέντες.
Μετὰ μεσημβρίαν, εἰς τὴν πρὸ τῶν πενιχρῶν ἀνακτόρων πλατεῖαν, πέριξ τοῦ ὑπὸ τοῦ δήμου Ἀθηναίων στηθέντος τροπαίου, ἤρξατο ὑπὸ νέων καὶ νεανίδων, κατὰ τὰ ἑλληνικὰ ἔθιμα, χορός, ὃν διέκοψεν αἴφνης πρεσβῦτις γυνή, ἡ δέσποινα Λέκα εἰποῦσα μετὰ δακρύων: «σταματήσατε, παιδιά, εἰς ἐμὲ ἀνήκει ν’ ἀρχίσω τὸν χορόν· διότι εἰς αὐτὸ τὸ ἔδαφος ἔδωκα θύματα δύω ἀνδρείους ἀδελφοὺς καὶ τὸν μόνον υἱόν μου.»
Τὴν ἑσπέραν αἱ Ἀθῆναι ἐφωταγωγήθησαν, ἡ Ἀκρόπολις ἦτο κατάφωτος, ἐπὶ δὲ τοῦ Λυκαβητοῦ μέγας ἐκ φώτων σταυρὸς ὑπεμίμνησκε τὸ «ἐν τούτῳ νίκα»· ἐν ταῖς ὁδοῖς ἐκαίοντο ρητίναι καὶ περιεφέροντο οἱ διασημότεροι τῶν ἀγωνιστῶν μετὰ τῶν ἐπ’ αὐτοὺς παλληκαρίων χαιρετιζόμενοι δι’ ἐπευφημιῶν ὑπὸ τοῦ πολλοῦ λαοῦ. Καὶ οἱ ἐν ᾄσμασιν ἐθνικοῖς διερχόμενοι ὅμιλοι ἐκεῖνοι ἐπανελάμβανον συνεχῶς τὴν ἐθνικὴν κραυγήν: «εἰς τὴν Πόλιν! εἰς τὴν Πόλιν!» «—Καὶ σήμερον;» — «Ἀπωλέσαμεν τὴν μεγάλην ἰδέαν!»
