μάτων. Ἀλλ’ ὁ Βράϊτ ἐψεύδετο ταῦτα λέγων καὶ διὰ τούτων προεπάθει νὰ ἐπιτύχῃ κρεισσόνων ὅρων.
Πλὴν ὅμως ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις δὲν ἐφαίνετο συμμεριζομένη τὰς ἰδέας τοῦ Ἄγγλου τραπεζίτου, ἐφ’ ᾧ καὶ οὗτος ἀπέστειλε, κατὰ τὸ τέλος τοῦ 1837, τὸν ἀντιπρόσωπον αὐτοῦ Βάλβδιν. Οὗτος φθὰς εἰς Ἀθήνας ἐζήτει νὰ ἐπιτύχῃ τροποποιήσεων ἐν τοῖς ὅροις, ἐπιθυμῶν νὰ ἀναβιβάσῃ τὸν τόκον μέχρι 12% ἄνευ τῆς ἀδείας τῆς Κυβερνήσεως, νὰ ἀπαλλαγῇ τῆς ἐτησίας ἐξ 100,000 δραχμῶν παροχῆς ἐκ τῶν κερδῶν αὐτῆς εἰς τὰ φιλανθρωπικὰ καθιδρύματα καὶ τῆς ὑποχρεώσεως τοῦ νὰ δίδῃ καταβολὰς τῇ Ἑλληνικῇ Κυβερνήσει καὶ τέλος τὴν ἀπαλλαγὴν τοῦ βασιλικοῦ ἐπιτρόπου παρὰ τῇ Τραπέζῃ. Ἡ Ἑλληνικὴ ὅμως Κυβέρνησις ἥκιστα εὐμενῶς διατεθειμένη πρὸς τοιούτους κεφαλαιούχους, ἀποστέλλοντας πληρεξουσίους πρὸς διομολογίαν ὁριστικῆς συμφωνίας καὶ ἀκολούθως ἀποκηρύσσοντας τοὺς πληρεξουσίους αὐτῶν ὡς ὑπερβάντας δῆθεν τὰς ὁδηγίας αὐτῶν καὶ οὐδ’ ἠθέλησε κἂν νὰ λάβῃ ὑπ’ ὄψει τὰς νέας ταύτας προτάσεις. Δυστυχῶς ὅμως αἱ ἀντιπολιτευόμεναι ἐφημερίδες συμμαχήσασαι μετὰ τοῦ Ἄγγλου τραπεζίτου κατεξανέστησαν ἐναντίον τοῦ γραμματεύοντος ἔτι ἐπὶ τῶν Οἰκονομικῶν Λασσάνη καὶ τοῦ βαυαροῦ Φράϊ, ὅστις, παρὰ τὰ μέγιστα αὐτοῦ ἐλαττώματα, οὐδὲν τὸ σφαλερὸν ἐποιήσατο ἐν τῇ περιστάσει ταύτῃ· ἡ δὲ πολεμικὴ αὕτη τῶν ἐφημερίδων συνετέλεσεν εἰς τὴν ἄμεσον παῦσιν τοῦ Λασσάνη, περὶ ἧς ἀνωτέρω ἐποιησάμεθα λόγον, τῇ 21ῃ Μαρτίου 1837. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ πρωθυπουργὸς Ρούδαρτ ἀπέπεμψε τὸν ἀντιπρόσωπον τοῦ τραπεζικοῦ οἴκου Βάλβδιν, ὅστις, ἐξοργισθεὶς ὡς ἐκ τούτου, ἀπηύθυνε τῇ 12ῃ Ἀπριλίου ἀναφορὰν πρὸς τὸν βασιλέα Ὄθωνα, ἐν ᾗ διετύπου τὰ κατὰ τοῦ πρωθυπουργοῦ παράπονα ὡς κάκιστα αὐτὸν δεχθέντος, ἀνεχώρησεν εἰς Λονδῖνον καταλιπὼν ἀντιπρόσωπον αὐτοῦ τὸν Κοντόσταυλον.
Οἱ γινώσκοντες τὸ αὔθαδες καὶ ἀγέρωχον ὕφος τῶν Ἄγγλων, λέγει ὁ κ. Κυριακίδης, πρὸς τοὺς πολιτικοὺς ἄνδρας τῶν μικρῶν κρατῶν δικαιοῦσι βεβαίως τὸν ὑπερήφανον Ρούδαρτ διὰ τὴν ἀξιοπρεπῆ στάσιν, ἣν, ὡς Ἕλλην πρωθυπουργός, ἐτήρησεν ἀπέναντι τραπεζίτου φερομένου σκαιῶς ὡς πρὸς τοὺς ἐν Λονδίνῳ μεσίτας
