Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—12—
Ἐδῶ ῥάχαις καὶ πεδιάδαις
Δὲ φυτρόνουνε κλαρὶ,
Πρὶν ποτίσουν οἱ ῥαγιάδες
Μὲ τὸ αἷμα τους τὴ γῆ.
Ἐδῶ σβύνεται, ἀποθνήσκει
Κάθε πρόσχαρη φωνή·
Λὲς πῶς ἦχο ἐδῶ δὲ βρίσκει
Παρὰ ἡ κλάψα μοναχή.
Ἂς ἀκούῃ τὸ χελιδόνι,
Τὰ τρεχούμενα νερά,
Ὅποιος ἄνθρωπος λιγόνει
Γιὰ δύο μάτια ἐρωτικά.
’Σὲ μιὰν ἔρμη προτιμάω
Χιονοσκέπαστη κορφὴ
Στηλωμένος ν’ ἀγροικάω
Τοὺς ἀνέμους, τὴ βροντή·
Καί, πετῶντας τὸ τουφέκι,
’Πὤχω ἀνώφελα κοντὰ,
Τοῦ Θεοῦ τ’ ἀστροπελέκι
Νὰ ζηλεύω μοναχά.
