Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
10
Τ’ οὐρανοῦ, γαλάζιος ὅλος,
Ἐκεῖ ’πάνου ’ς τὰ βουνὰ,
Γλυκογέρνοντας, ὁ θόλος
Ἀναπαύεται τερπνά!
Δὲν ἀκοῦς μὲ πόσα μέτρα
Τὰ πετούμενα λαλοῦν;
Τὸ κλαρὶ, τὸ χόρτο, ἡ πέτρα,
Ὅλα ὡραῖα χαμογελοῦν.
Εἶμ’ ἐγὼ τὸ Πνεῦμα ἐκεῖνο,
Ὁποῦ φύσημα ζωῆς
Καὶ ’ς τὴν ὄψη περιχύνω,
Καὶ ’ς τ’ ἀπόκρυφα τῆς γῆς·
Κύττα πῶς ὁλόγυρά μου,
Ξανανειόντας, αὐτὴ,
Τὰ στολίσματα τοῦ γάμου
Νὰ φορέσῃ δὲν ἀργεῖ!
Μὲς τὸ σύφυτο λουλοῦδι,
’Σὲ μιὰ τόπου πιθαμή,
Τώρα πάει χρυσὸ μαμμοῦδι
Κόσμους ἄπειρους νὰ ἰδῇ.
