ἦταν πολὺ λίγο! πολὺ λίγο! Καὶ δὲν θὰ προσπαθήσω νὰ συνεχίσω τὴν ἀπόδειξη μὲ ἀναλύσεις καὶ συλλογισμούς. Θὰ παραθέσω μόνο τὴ συνέχεια τοῦ ποιήματος, γιατί, γιὰ τὶς δυνάμεις μου, θεωρῶ ἀδύνατη κάθε ἐξήγηση, κάθε ἀνάπτυξη τοῦ πρωτοτύπου. Θὰ πῶ μόνο ὅτι βρίσκεται ἐδῶ ἀπαράμιλλα ἀποκρυσταλλωμένη ἡ πιὸ τρυφερή, ἡ πιὸ λυρική, ἡ πιὸ σύνθετη, ἡ πιὸ ἀνθρώπινη αἴσθηση τοῦ πόνου· ἐκεῖνος ὁ ἐλάσσων τόνος τοῦ μοιρολογιοῦ· τὰ σιγαλὰ δάκρυα, ἡ πιὸ βαθειά, ἡ πιὸ ὁλοκληρωτικὴ εἰσχώρηση τοῦ πένθους μέσα στὴν καρδιά, ἡ πιὸ ἀκέραια αἴσθηση τοῦ θανάτου συνδεδεμένου μὲ τὴν ὑλική, κι’ ὄχι τὴ μεταφυσικὴ ζωή, — ἀντίκρυ στὴν ἀπερίγραπτη συγγνώμη τοῦ νεκροῦ, ποὺ κοίτεται μέσα στὸ χριστιανικὸ φέρετρο :
«Μὰ τώρα πιὰ δὲν θέλειμήτε τὲς φορεσιές,
καὶ μήτε διόλου τὰμεταξωτὰ μαντήλια,
καὶ μήτε εἴκοσι λίρες,καὶ μήτε εἴκοσι γρόσια
Τὴν Κυριακὴ τὸν θάψαν,στὲς δέκα τὸ πρωΐ
Τὴν Κυριακὴ τὸν θάψαν:πάει ἑβδομὰς σχεδόν.
Στὴν πτωχικὴ του κάσατοῦ ἔβαλε λουλούδια,
ὡραῖα λουλούδια κι ἄσπραὡς ταίριαζαν πολὺ
στὴν ἐμορφιά του καὶστὰ εἴκοσι δυό του χρόνια.
Ὅταν τὸ βράδυ ἐπῆγεν —ἔτυχε μιὰ δουλειά,
μιὰ ἀνάγκη τοῦ ψωμιοῦ του —στὸ καφενεῖον ὅπου
ἐπήγαιναν μαζί:μαχαῖρι στὴν καρδιά του
τὸ μαῦρο καφενεῖοὅπου ἐπήγαιναν μαζί.»
ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ
