φαίνονται πολὺ ἐνθουσιώδεις. Οἱ εἰλικρινέστεροι τούτων ὁμολογοῦσιν, ὅτι εὑρίσκουσιν αὐτὴν τόσον ἀήθη εἰς τὸ οὖς των, τόσον ξενοπρεπῆ καὶ ἀλλοτρίαν τοῦ μουσικοῦ των συναισθήματος, ὥστε ὁ πολὺς Βοίκχιος, εἷς ἐκ τῶν ἐνδελεχεστέρων ἐρευνητῶν της, δὲν ὤκνησε νὰ διακηρύξῃ, ὅτι αὕτη προξενεῖ ἐντύπωσιν ὀλολυγῆς ἢ ὠρυγῆς μᾶλλον. Ἀλλὰ πῶς συμβιβάζεται τοῦτο πρὸς τὴν θεσπεσίαν ἐκείνην ροπήν, ἣν ἡ περὶ ἧς ὁ λόγος μουσικὴ εἶχεν, ὡς εἴδομεν ἤδη, ἐπὶ τοὺς πάλαι Ἕλληνας, παρ’ οἷς τὸ συναίσθημα τοῦ καλοῦ ἦτο, ὡς γνωστὸν τοῖς πᾶσιν, εἰς ὕπατον βαθμὸν ἀνεπτυγμένον;
Καθ’ ἣν ἡμεῖς ἔχομεν γνώμην, ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ μουσικὴ δὲν δύναται νὰ κριθῇ ἐκ μόνων τῶν περισωθέντων τεμαχίων της, ὧν ἡ ἑρμηνεία καὶ ἐκτέλεσις ἐρείδεται ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ εἰς ἁπλᾶς ὑποθέσεις καὶ εἰκασίας, κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον πιθανάς. Τὰ μουσικὰ σημεῖα, ἡ λεγομένη παρασημαντική, ἦσαν ἐπικουρικὰ μόνον τῆς διὰ ζώσης φωνῆς καὶ δι’ ὀργάνων ἐκτελέσεως, δι’ ὧν κυρίως μετεδίδετο ἡ μουσικὴ ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν καὶ παρ’ αὐτοῖς τοῖς ἀρχαίοις ἡμῶν προγόνοις. Ὁ θέλων δὲ νῦν μετὰ χιλιετηρίδας ὅλας νὰ ἑρμηνεύσῃ καὶ ἐκτελέσῃ αὐτήν, ἐπὶ τῇ βάσει τῶν περισωθέντων εἰς ἡμᾶς δυσλήπτων καὶ δυσεξηγήτων ἐν πολλοῖς τεμαχίων της, ἐπιχειρεῖ βεβαίως ἔργῳ ἀμηχάνῳ. Πλὴν τούτου ὑπάρχει τοσαύτη διαφορὰ μεταξὺ του μουσικοῦ συστήματος τῶν πάλαι Ἑλλήνων καὶ του νῦν κρατοῦντος παρὰ τοῖς Ἑσπερίοις λαοῖς, μεθ’ ὅλην τὴν συγγένειαν, τὴν ἄλλως παρατηρουμένην μεταξὺ αὐτῶν, ὥστε πολὺ ὀλίγον νὰ συμβάλληται ἡ γνῶσις τοῦ δευτέρου εἰς πλήρη καὶ τελείαν κατανόησιν τοῦ πρώτου. Εἰς τὴν διαφορὰν δὲ ταύτην πρέπει ν’ ἀποδώσωμεν καὶ τὸ τόσον ἄηθες καὶ ξενότροπον τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς διὰ τὸ οὗς καὶ τὸ μουσικὸν συναίσθημα τῶν ἐν τῇ νεωτέρᾳ μουσικῇ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἐκτρεφομένων τὴν σήμερον ἀνὰ τὴν Ἑσπερίαν.
