Ὡς ἡ γλῶσσα, καὶ ἡ μουσικὴ τυγχάνει σύμφυτος τῷ ἀνθρώπῳ. Οὗτος, καθόσον κέκτηται συνείδησιν ἑαυτοῦ καὶ συναισθάνεται, ἐκδηλοῖ διὰ λέξεων καὶ τόνων, ἀνάρθρων ἢ ἐνάρθρων, φυσικῶν ἢ τεχνικῶν, τὰς παραστάσεις, τὰ διανοήματα καὶ συναισθήματά του. Οὐδεὶς ἄνθρωπος, οὐδεὶς λαὸς ὑπάρχει ἄνευ γλώσσης καὶ μουσικῆς, μόνη δὲ διαφορὰ ἀπαντᾷ, ἀναλόγως τοῦ βαθμοῦ τῆς ἀναπτύξεως καὶ προόδου ἐν αὐταῖς, ἥτις εἶνε ἐκ τῶν πρώτων καὶ κυρίων τεκμηρίων τῆς καθόλου ἐπιδόσεως εἰς τὴν ἐξημέρωσιν καὶ τὸν πολιτισμόν.
Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους εἷς λαὸς ἔχει νὰ ἐπιδείξῃ, κατὰ τὴν κοινὴν ὁμολογίαν, τὴν μεγίστην ἀνάπτυξιν καὶ πρόοδον, ὡς ὑπὸ πᾶσαν ἄλλην ἔποψιν, καὶ ὑπὸ γλωσσικὴν καὶ μουσικήν. Ὁ λαὸς οὗτος εἰνε οἱ πάλαι Ἕλληνες, οἵτινες διὰ τοῦτο ἔτι καὶ νῦν ἐξεγείρουσι τὸν θαυμασμὸν σύμπαντος τοῦ πεπολιτισμένου κόσμου. Ἡ γλῶσσα αὐτῶν ἐξίκετο εἰς τοσοῦτον τελειότητος, ὥστε ἤδη οἱ ἀρχαῖοι
- ↑ Διάλεξις Ἀθ. Εὐταξίου, γενομένη τῇ 6 Μαΐου 1907 ἐν τῇ μεγάλῃ αἰθούσῃ τοῦ Φ. Σ. Παρνασσοῦ.
