ἔχει περισυλλεγῆ ἤδη καὶ τύχει τῆς δεούσης προεπεξεργασίας ικανὸν ὑλικόν, δυνάμενον νὰ χρησιμεύσῃ εἰς ἀνοικοδόμησιν τοῦ μεγάρου τῆς ἐθνικῆς ἡμῶν μουσικῆς. Ἀλλὰ μέχρι τοῦδε δὲν ἦτο δυνατὸν ν’ ἀνεγερθῇ αὐτό, διότι οὔτε τὰ ὑλικὰ οὔτε τὰ ἠθικὰ μέσα ἐξήρκουν εἰς τοῦτο. Τοὺς Συλλόγους καὶ τὰς ἐπιτροπὰς ἀπήρτισαν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ μουσικολόγοι ἐξ ἐπαγγέλματος, οἵτινες ἐστεροῦντο μὲν συνήθως τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν πόρων, διιστάμενοι δ’ εὐκόλως τὰς γνώμας πρὸς ἀλλήλους, δὲν εἶχον τοὺς δυναμένους νὰ προλαμβάνωσι τὰς μεταξύ των συγκρούσεις ἢ νὰ ἐξομαλίζωσιν αὐτάς, ἅπαξ ἀναφυομένας· διὸ πᾶσα ἕνωσις καὶ συνεργασία αὐτῶν δὲν ἠδύνατο νὰ διαρκέσῃ ἐπὶ πολύ. Τοῦτο ἀνωμολόγησε τελευταῖον μετὰ πικρίας πολλῆς καὶ αὐτὸς ὁ πρωταγωνιστὴς τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐκκλ. Μουσ. Συλλόγου, ὁ προμνημονευθεὶς Γ. Ι. Παπαδόπουλος, ἀποδοὺς τὸ ναυάγιον τῶν τοιούτων σωματείων εἰς ἐμφιλοχώρησιν μικροφιλοτιμιῶν καὶ ἐρίδων μεταξὺ τῶν ἀπαρτιζόντων αὐτὰ μουσικολόγων ἐξ ἐπαγγέλματος.
Ἡ μέχρι τοῦδε πεῖρα ἔπεισεν ἡμᾶς, ὅτι ἔπρεπε νὰ ἱδρύσωμεν τὸν ἡμέτερον Σύλλογον ἐπὶ βάσεων εὐρυτέρων. Τούτου δ’ ἕνεκεν ἔγνωμεν νὰ συμπεριλάβωμεν εἰς τοὺς ἑταίρους αὐτοῦ, πλὴν τῶν ἐξ ἐπαγγέλματος μουσικολόγων, καὶ πάντα φιλόμουσον παρ’ ἡμῖν, δυνάμενον νὰ συντελέσῃ εἰς εὐόδωσιν τοῦ σκοποῦ του εἴτε διὰ τῶν φώτων καὶ τῆς πείρας εἴτε
