ἐν χρήσει παρὰ τοῖς Ἐσπερίοις λαοῖς, ὡς γνωματεύσουσί τινες, θαμβούβενοι ὑπὸ τῆς σημερινῆς ἀναπτύξεως καὶ προόδου ταύτης. Ἐὰν διὰ μόνας τὰς περὶ ὧν ὁ λόγος παραλλαγὰς καὶ ἀλλοιώσεις ἀπηρνούμεθα τὴν ἐθνικὴν ἡμῶν μουσικήν, τότε ἔπρεπε νὰ πράξωμεν τὸ αὐτὸ καὶ ὡς πρὸς τὴν γλῶσσαν καὶ ὡς πρὸς τὸν ἐθνισμόν μας· διότι καὶ ἐκείνη, ὡς εἴδομεν ἤδη, ὑπέστη διὰ μέσου τῶν αἰώνων παραλλαγὰς καὶ ἀλλοιώσεις καὶ οὖτος, ὡς ἐκ τῆς μακραίωνος ἐπικοινωνίας καὶ συμβιώσεως ἡμῶν πρὸς τόσους ἄλλους λαούς, δὲν ἠδύνατο νὰ μείνῃ ἀμιγὴς ὅλως ξενικῶν στοιχείων. Ἀλλὰ τί πλέον τούτου θὰ ηὔχοντο τότε οἱ χείριστοι τῶν ἐχθρῶν μας, οἱ ἀπὸ πολλῶν ἤδη δεκαετηρίδων ἀγωνιζόμενοι ν’ ἀποδείξωσιν ὅτι εἰς τὰς φλέβας ἡμῶν τῶν νεωτέρων δὲν ρέει ρανὶς αἵματος τῶν πάλαι Ἑλλήνων;
Πλὴν ὄχι! ἡμεῖς, οἱ καυχώμενοι ὅτι ἕλκομεν τὸ γένος ἐξ ἐκείνων, ἔχομεν καθῆκον καὶ καθῆκον ὑπέρτατον, εἰς διατράνωσιν τοῦ ἐθνισμοῦ μας, νὰ περιέπωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ὡς ἱερὰν παρακαταθήκην τῶν πατέρων ἡμῶν, τὴν μουσικήν, ὥςπερ καὶ τὴν γλῶσσαν ἡμῶν. Καθ’ ὅν δὲ τρόπον ἀπὸ μιᾶς ἤδη ἐκανταετηρίδος καὶ ἐπέκεινα πᾶσαν προσπάθειαν καταβάλλομεν, ὅπως ἀποκαθάρωμεν τὴν γλῶσσάν μας παντὸς ξενισμοῦ καὶ βαρβαρισμοῦ καὶ ἀποκαταστήοωμεν αὐτήν, ἔστω καὶ κατὰ προοέγγισιν, εἰς τὸ ἀρχαῖον της κάλλος, τὸ αὐτὸ ὀφείλομεν νὰ πράξωμεν καὶ ὡς πρὸς τὴν ἐθνικήν μας μουσικήν.
Τὸ καθῆκον τοῦτο ὑπέδειξε πρῶτος ὁ Κοραῆς, ὁ μέγας μεταρρυθμιστὴς τῆς γλώσσης ἡμῶν, διακηρύξας ὅτι ἡ μουσική μας ἔχει τὸν αὐτὸν λόγον πρὸς τὴν τῶν πάλαι Ἑλλήνων, ὅν καὶ ἡ καθωμιλημένη ἡμῶν γλῶσσα πρὸς τὴν τοῦ Πλάτωνος καὶ Δημοσθένους, ἀμφότεραι συμμιγεῖσαι σὺν τῷ χρόνῳ πρὸς ξενικὰ στοιχεῖα καὶ παραφθαρεῖσαι. Τούτου ἕνεκεν ἀναγκαία καθίστατο νῦν ἡ εἰδικὴ σπουδὴ καὶ μελέτη
