Σελίδα:Η βιογραφία του στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη.djvu/62

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
60
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

στρέψῃ τοὺς ἐχθρούς, ἔδιδεν ὑποψίαν εἰς τοὺς κατοίκους διὰ τῆς ἀργοπορίας του ὅτι δὲν ἦτον εἰς κατάστασιν νὰ προβῇ, ἐπειδὴ τελευταῖον ἐξέλιπον διόλου καὶ αἱ τροφαί, ἀπεφάσισε ν’ ἀναχωρήσῃ διὰ νὰ ἑνωθῇ μὲ τὸ λοιπὸν σῶμα καὶ μὲ τοὺς ἐπαναστατήσαντας στρατηγοὺς Ρούκην καὶ Δυωβουνιώτην. Τὸ ν’ ἀφήσῃ στράτευμα νὰ πολιορκῇ τὴν Δομπραίναν, τὸ ἔκρινε περιττόν· διότι οἱ κάτοικοι τῶν ἐπαναστατησάντων χωρίων εἶχον μεταβῆ εἰς τὴν Πελοπόννησον. Ὅθεν ἐκίνησεν ἀπὸ Κακόσι πανστρατιᾷ περὶ τὰς δύο ὥρας τῆς νυκτὸς τῆς δεκάτης τετάρτης τοῦ Νοεμβρίου, διορίσας ὥς ὀπισθοφυλακὴν τὸ ἱππικόν, μὲ τὸ ὁποῖον ἐστάθη καὶ ὁ ἴδιος, μετέβη δὲ εἰς Χώστια, ὅπου ἦσαν τοποθετημένα καὶ τὰ ὑπὸ τοὺς Σουλιώτας στρατιωτικὰ σώματα. Οἱ Τοῦρκοι δὲν ἐνόησαν διόλου τὴν ἀναχώρησιν των Ἑλλήνων, τὴν ἔμαθον δὲ ἀπὸ ἕνα τῶν ἐντοπίων χωρικῶν, ὅστις αὐτομόλησεν εἰς τοὺς ἐχθρούς· δὲν ἐτόλμησαν ὅμως νὰ καταδιώξωσιν ἐξ ὀπίσω τοὺς Ἕλληνας τὴν νύκτα, ἀλλὰ μόνον τὸ πρωῒ περὶ τὰ ξημερώματα ἐφάνη μέρος τοῦ ἱππικοῦ των περὶ τὰ Χώστια. Ὁ Καραϊσκάκης ἔπεμψεν ἀμέσως κατ’ αὐτοῦ τὸ Ἑλληνικὸν ἱππικόν, ἀλλ’ οἱ Τοῦρκοι, μὴ τολμήσαντες ν’ ἀντιταχθῶσιν, ὠπισθοδρόμησαν πρὸς τὴν Δομπραίναν.

Ὁ Καραϊσκάκης μὴ ἔχων ἱκανὰς τροφὰς διὰ τὸ στρατόπεδον καὶ ἐπιθυμῶν νὰ ὠφελήσῃ τοὺς στρατιώτας μὲ τὴν διαρπαγὴν τῶν ποιμνίων τῶν Στεφανικιωτῶν, οἱ ὁποῖοι, ἐπίμονοι εἰς τὴν τουρκολατρείαν των, συνείργησαν ἐν μέρει καὶ εἰς τὴν καταστροφὴν τῶν ἐν Ζαγαρᾷ ἀγωνισθέντων Ἑλλήνων, διώρισεν ἑξακοσίους στρατιώτας νὰ ὑπάγωσιν εἰς τὸ χωρίον Στεφανίκου διὰ νὰ τὸ καταστρέψωσιν, ἂν δυνηθῶσιν, εἰδὲ μή, ν’ ἁρπάσωσιν ὅλα τῶν κατοίκων τὰ ποίμνια. Τὴν ἀπόφασιν ταύτην τὴν ἐκοινοποίησεν ὁ Καραϊσκάκης καὶ πρὸς τοὺς Σουλιώτας ἀξιωματικοὺς καὶ τοὺς ἐπρόβαλε νὰ πέμψωσιν ἓν μέρος ἀνάλογον· ἀλλ’ οἱ Σουλιῶται συνελθόντες εἰς τὴν οἰκίαν του ἐπαραπονέθησαν διατί νὰ κάμῃ τὴν ἀπόφασιν ταύτην χωρὶς νὰ συμβουλευθῇ καὶ αὐτούς, καὶ μετά τινα λογοτριβὴν περὶ τούτου ἀνενέωσαν πάλιν τῆς ἀρχηγίας τὸ πρόβλημα.

Ὅλοι οἱ ἀξιωματικοὶ τοῦ στρατεύματος τοῦ Καραϊσκάκη ἀντέτεινον ἐπιμόνως λέγοντες, ὅτι δὲν θέλουν γνωρίσει ἄλλον ἀρχηγὸν παρὰ τὸν Καραϊσκάκην, ὥστε κατήντησαν σχεδὸν καὶ εἰς προφορικὰς ὕβρεις μετὰ τῶν Σουλιωτῶν. Ὁ Καραϊσκάκης ὅμως βλέπων ὅτι ἡ ἡμέρα προέβαινε καὶ τὸ στράτευμα δὲν ἔπρεπε νὰ χάνῃ καιρόν, ἀφ’ ἑτέρου μέρους φοβούμενος μεγαλήτερα σκάνδαλα, παρεκάλεσε τοὺς μετ’ αὐτοῦ νὰ παραχωρήσωσι, αὐτοὶ δὲ μόλις ἐπείσθησαν, ἀφ’ οὗ προεσυμφωνήθη τρόπον τινὰ ὅτι ἡ ἐξουσία τοῦ Σουλιώτου ἀρχηγοῦ θέλει περιορίζεται μόνον εἰς τὰ ὑπ’ αὐτὸν Σουλιωτικὰ