χώρησαν ἐκείνην τὴν νύκτα ἕως εἰς τὸν Ἀσωπόν, ὅπου ἔμειναν ν’ ἀναπαυθῶσιν ὀλίγον. Ἰδόντες δὲ οἱ Ἕλληνες καὶ πρὸ πάντων οἱ ἄτακτοι, ὅτι ὁ δρόμος ἦτον διὰ τῆς πεδιάδος, καὶ φοβηθέντες μὴ ἀπαντηθῶσιν ἀπὸ ἐχθρικὸν ἱππικόν, ἢ ἀποτυχόντες τοῦ ἐπιχειρήματος καταδιωχθῶσι, δὲν ἠθέλησαν νὰ προχωρήσωσι· καὶ μέρος μὲν ἐκ τῶν ἀτάκτων ἀντέτεινε φανερά, μέρος δὲ ἐκρύπτετο καθ’ ὁδόν, ὥστε ὁ Φαβιέρος, ἀφ’ οὗ ἐπροχώρησεν ὀλίγον καὶ εἶδεν ὅτι ὅσον προώδευε τὸ στράτευμα, τόσον ὠλιγόστευε, ἀπελπισθεὶς τοῦ νὰ δυνηθῇ νὰ φέρῃ τὸν σκοπόν του εἰς ἔκβασιν, διώρισε τοὺς Ἕλληνας νὰ ὀπισθοδρομήσωσι, καὶ οὕτως οἱ μὲν μετὰ τοῦ Καλλέργη καὶ Στέφου ἐπέστρεψαν πάλιν εἰς Ἐλευσῖνα, τὸ δὲ τακτικὸν μετὰ τοῦ Φαβιέρου μετέβη καὶ ἐστάθη εἰς Μέγαρα.
Ὁ Καραϊσκάκης ἐπιθυμῶν νὰ κάμῃ βασιμωτέραν τὴν εἰς τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα ἐκστρατείαν του, ὥστε νὰ ἐλπίζῃ πιθανώτερον περὶ τῆς ἐπιτυχίας της, ἐπρόβαλεν εἰς τὸν Φαβιέρον νὰ συνακολουθήσῃ μετὰ τοῦ τακτικοῦ. Ἀλλ’ αὐτός, ἐνῷ ὑπεσχέθη κατ’ ἀρχάς, ὕστερον ἠρνήθη εἴτε διὰ τὴν μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Καραϊσκάκη δυσαρέσκειαν, εἴτε πεισθεὶς εἰς τοὺς Σουλιώτας ἀρχηγούς, ἢ τελευταῖον διότι ἐνόμιζε δύσκολον τὴν διατήρησιν τῶν τακτικῶν εἰς ἐπαρχίας ἐν μέρει μὲν ἐρήμους, ἐν μέρει δὲ συμπραττούσας μετὰ τῶν ἐχθρῶν. Ὁ Καραϊσκάκης ἐλυπήθη διὰ τὴν ἄρνησιν· μ’ ὅλον τοῦτο ἀπεφάσισε νὰ βάλῃ εἰς πρᾶξιν τὸ περὶ τῆς ἐκστρατείας ταύτης σχέδιον καὶ χωρὶς τὴν σύμπραξιν τοῦ τακτικοῦ.
Ἀφ’ οὗ ὅλα τὰ τῆς ἐκστρατείας ἔγειναν ἕτοιμα, ὁ Καραϊσκάκης συνεκάλεσεν ὅλους τοὺς συγκροτοῦντας τὸ στρατόπεδον στρατηγοὺς καὶ ἀξιωματικούς, καὶ ἀφ’ οὗ μὲ τὴν συγκατάθεσιν αὐτῶν διόρισε τὸν Βάσον ἀρχηγὸν τοῦ ἐν Ἐλευσῖνι στρατοπέδου, ἐπρόβαλεν εἰς τοὺς λοιπούς, ὅσοι ἔμελλον νὰ συνακολουθήσωσιν, ὅτι διὰ νὰ ἐπιτύχωσιν εἰς τὴν ἐκστρατείαν ταύτην εἶναι ἀπαραιτήτως ἀναγκαῖον νὰ ἔχωσι τοὺς στρατιώτας των εἰς τὴν πλέον αὐστηρὰν εὐταξίαν καὶ ὑποταγὴν· νὰ μὴ συγχωρήσωσι δὲ ἢ παραβλέψωσι κἀνὲν εἶδος καταχρήσεως· διότι ἡ εἰς τοὺς ἐχθροὺς ὑποταγὴ τῆς Ρούμελης κατὰ μέγα μέρος ἐπήγασεν ἀπὸ αὐτὰς τὰς καταχρήσεις. «Ἔπειτα (εἶπε) πῶς θέλουν ἔλθῃ μὲ ἡμᾶς οἱ κάτοικοι τῶν ἐπαρχιῶν, εἰς τὰς ὁποίας μέλλομεν νὰ ὑπάγωμεν, ἐὰν ἡμεῖς φερώμεθα πρὸς αὐτοὺς καὶ ἀπὸ τοὺς ἰδίους Τούρκους χειρότερα;» Ἀπεδέχθησαν ὅλοι μὲ προθυμίαν τὰ λεγόμενα. Ἀλλ’ ὁ Καραϊσκάκης διὰ πλειοτέραν ἀσφάλειαν διέταξε νὰ γενῇ ἔγγραφον ὑποσχετικὸν περὶ τῆς εὐταξίας ταύτης, τὸ ὁποῖον ὑπογραφὲν ἀπ’ ὅλους τοὺς στρατηγοὺς καὶ ἀξιωματικούς, παρεδόθη εἰς χεῖρας του. Περιείχετο δὲ πρὸς τοῖς ἄλλοις εἰς τὸ ἔγγραφον τοῦτο ὅτι ὁ ἀτακτήσας θέλει παιδεύεται αὐστηρῶς ἀπὸ τὸν ἀρχηγόν,