Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—90—
Ἐκ παντὸς εὐθὺς, ὢ μῖσος!
Τμήματος καταστροφῆς
Ἀνατέλλει μία νῆσος,
Εἷς παράδεισος τρυφῆς.
Κ’ ἔκτοτε σὲ περιβάλλει
Κύκλος θαλασσῶν ῥευστὸς,
Ὡς τῆς Κύπριδος τὰ κάλλη
Ὁ ἐρωτικὸς κεστός.
Ηὔξανεν ἡ καλλονή σου
Καὶ ἡ χάρις κ’ ἡ τιμὴ,
Καὶ συνηύξανεν ἐξίσου
Καὶ ἡ λύσσα ἡ ἐμή.
Τῆς ἐχθρᾶς μου παριστάνων
Τὴν εἰκόνα θελκτικὴν,
Εἰς τὰ στήθη τῶν τυράννων
Φλόγα ἄναψα κακήν.
Πῶς λοιπόν! πῶς! εἶπα, μόνη
Ἡ ὡραία Ἀμαζὼν,
Ἐνῷ ὅλα κλίνουν γόνυ,
Ἐλευθέρα κ’ ἀλαζών!
Τὸ βαρβαρικόν των αἷμα
Ἔζεσεν ἀπὸ χαρὰν,
Καὶ ἐμήνυε τὸ βλέμμα
Τῆς καρδίας τὴν πυράν.
