Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—89—
Δι’ ἐμοῦ ὅλ’ αἱ μεγάλαι
Συμφοραί σου· δι’ ἐμοῦ
Ὕδωρ ἐπελθὸν τὸ πάλαι
Τὸ αἰπόλιον ὁμοῦ
Ἔπνιξε καὶ τὸν αἰπόλον,
Καὶ ὡς κύκνου νεοσσὸν
Εἰς τὰ ῥεύματά του ὅλον
Ἔλουσε τὸν Παρνασσόν.
Ἤλπιζα νὰ σ’ ἐξοντώσω
Στέλλων τὸν κατακλυσμὸν,
Καὶ τὰ μέλη σου νὰ δώσω
Σπάραγμα εἰς τὸν σεισμὸν,
Ἐν ἀρχῇ, ὅτε εἰς ἔτη
Ἔφηβος ἦτον ἡ γῆ,
Καὶ τὰ μέλη σου εἰσέτι
Νέα καὶ ἀρτιπαγῆ.
Τὰ στοιχεῖα ὅλ’ ἀθρόα
Ἐσυγκρούοντο δεινῶς,
Πόντος, γῆ, αἰθὴρ ἐβόα
Ὡς ἐκ στόματος ἑνός·
Ἀλλ’ ἡ φύσις γαληνίζει,
Κ’ εἶδα ὅτι ὁ σεισμὸς
Σὲ στολίζει, σὲ δανείζει
Χάριν ὁ κατακλυσμός.