Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/79

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—71—


Καὶ ὅμως τόσα ὄντα, βοὴ καὶ τύρβη τόση,
Ἐντὸς στενῶν τὰ πάντα ἐγκλείονται ὁρίων·
Πέραν δὲ τούτων μένουν νεκρὰ, καὶ σιωπῶσι,
Κ’ εἰς ἓν σμικρὸν τὰ πάντα συγχέονται σημεῖον.

Καὶ τὸ σημεῖον τοῦτο ’ποῦ στίλβει εἰς τὰ ὕψη,
Κ’ οὐδέποτε ἢ θέσιν ἢ ὥραν δὲν ἀλλάσσει,
Ἂν ἔλθῃ νὺξ κ’ ἐκεῖνο δὲν ἔλθῃ, τί θὰ λείψῃ;
Εἷς κόκκος εἰς τὴν ἄμμον, ἓν φύλλον εἰς τὰ δάση!

Ὦ ἄστρον, ἀνατέλλεις αἰώνια καὶ δύεις,
Κ’ εἰς τὴν πληθὺν τῶν ἄστρων ἡμεῖς σὲ παρορῶμεν.
Πιστῶς τὴν ὡρισμένην ὁδόν σου διανύεις,
Καὶ εἶσαι ἢ δὲν εἶσαι ποτὲ δὲν ἐρωτῶμεν.

Ἡ νύξ ὅταν ἐπέλθῃ, ὡσὰν δειλή τις κόρη
Ἔσχατον σὺ τῶν ἄστρων μὲ συστολὴν προκύπτεις·
Γλυκοχαράζει μόλις, κ’ ὀπίσω εἰς τὰ ὄρη
Σὺ πρῶτον ἀπὸ ὅλα τὸ πρόσωπόν σου κρύπτεις.

Ἀνώνυμον σ’ ἀφῆκε ὁ Ἄργος ἀστρονόμος,
Πλὴν σὺ ἐπανατέλλεις ἀείποτε ὡραῖον,
Κ’ εἰς τὸν γλαυκὸν αἰθέρα μαρμαίρεις, ἄστρον· ὅμως
Θὰ ἔλθῃ νὺξ ὁπόταν δὲν θ’ ἀνατείλῃς πλέον.