Ὡς ἐαρινῆς ἡμέρας ὄμβρος, ὅτε εἰς ἀνθῶνας
Πορτοκαλεῶν ἐμπίπτον ὕδωρ νεκταροσταγὲς
Ἐξυπνᾷ τὰς εὐωδίας πέριξ, καὶ τὰς ἀηδόνας
Πανημέριον εἰς ὕμνους ἐρεθίζει λυκαυγές.
Καὶ αἰσθήματα ὁμοίως μελαγχολικῶς θυμήρη
Ἡ Ἑλλὰς μὲ τὰ ἁγνά της δάκρυα μᾶς διεγείρει.
Ὦ σύ 'ποῦ εἰς αἰθέρος τὰς ἀχανεῖς ἐκτάσεις
Δι' ἀμυδροῦ ὁρᾶσαι φωτὸς καὶ ἀβεβαίου,
Ὡς ὄστρακον λευκάζον εἰς τὸν βυθὸν θαλάσσης
Χανόμενον καὶ πάλιν φαινόμενον ἐκ νέου·
Ἐὰν ὁ μέγας οὗτος σωρὸς τῶν ἀδαμάντων
Τὸ ἄκρον τῆς ἐσθῆτος ἀποτελῇ τοῦ Πλάστου,
Σὺ τοῦ κρασπέδου εἶσαι τοῦ Ποιητοῦ τῶν πάντων
Σμικρὸς ἀδάμας στίλβων εἰς τὰς πυκνὰς πτυχάς του.
Ἢ ἂν δὲν ἦν' ἐσθής του, ἀλλὰ βωμὸς προχέων
Ἀείῤῥοον φῶς λύχνων χιλίων καὶ χιλίων,
Λαμπὰς μικρὰ σὺ εἶσαι, εἰς πεῖσμα τῶν βορέων
Ἄσβεστον συντηροῦσα τὸ φέγγος σου τὸ θεῖον.
