Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/77

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—69—


Ὡς ἐαρινῆς ἡμέρας ὄμβρος, ὅτε εἰς ἀνθῶνας
Πορτοκαλεῶν ἐμπίπτον ὕδωρ νεκταροσταγὲς
Ἐξυπνᾷ τὰς εὐωδίας πέριξ, καὶ τὰς ἀηδόνας
Πανημέριον εἰς ὕμνους ἐρεθίζει λυκαυγές.
Καὶ αἰσθήματα ὁμοίως μελαγχολικῶς θυμήρη
Ἡ Ἑλλὰς μὲ τὰ ἁγνά της δάκρυα μᾶς διεγείρει.


ΕΙΣ ΕΝ ΑΣΤΡΟΝ

Ὦ σύ 'ποῦ εἰς αἰθέρος τὰς ἀχανεῖς ἐκτάσεις
Δι' ἀμυδροῦ ὁρᾶσαι φωτὸς καὶ ἀβεβαίου,
Ὡς ὄστρακον λευκάζον εἰς τὸν βυθὸν θαλάσσης
Χανόμενον καὶ πάλιν φαινόμενον ἐκ νέου·

Ἐὰν ὁ μέγας οὗτος σωρὸς τῶν ἀδαμάντων
Τὸ ἄκρον τῆς ἐσθῆτος ἀποτελῇ τοῦ Πλάστου,
Σὺ τοῦ κρασπέδου εἶσαι τοῦ Ποιητοῦ τῶν πάντων
Σμικρὸς ἀδάμας στίλβων εἰς τὰς πυκνὰς πτυχάς του.

Ἢ ἂν δὲν ἦν' ἐσθής του, ἀλλὰ βωμὸς προχέων
Ἀείῤῥοον φῶς λύχνων χιλίων καὶ χιλίων,
Λαμπὰς μικρὰ σὺ εἶσαι, εἰς πεῖσμα τῶν βορέων
Ἄσβεστον συντηροῦσα τὸ φέγγος σου τὸ θεῖον.