Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/55

Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—47—


Καὶ πᾶσα αὖρα μυροβόλος
Μοὶ λέγει ὡς φωνὴ κρυφία,
Καὶ διὰ σὲ δὲν εἶναι ὅλως
Ἀδύνατος ἡ εὐτυχία!

Καὶ λησμονῶ ὅτι Ἐκείνη,
Ὁ στέφανος τοῦ ἔαρός μου,
Ἡ καλλονὴ, ἡ εὐφροσύνη,
Ἡ Εὔα τῆς Ἐδὲμ τοῦ κόσμου,

Τῶν ἡμερῶν καὶ τῶν ἀγρύπνων
Νυκτῶν μου ἡ φροντὶς, εἰς σκότη
Ἀνήλια, φρικτὰ, τὸν ὕπνον
Τὸν ἀνεξέγερτον ὑπνώττει!



ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΣΠΕΡΑΣ

Φεῦ! ἡ τῆς φύσεως γλυκυτέρα
Ὥρα, πασῶν ταραχωδεστέρα
Παντοῦ εἶν’ ὅπου νεαρὸν βράζει
Αἷμα, καὶ νέα ψυχὴ στενάζει!
Τώρα ἐγείρονται αἱ βαρεῖαι
Θύελλαι, τώρα αἱ τρικυμίαι
Τοῦ δυσχειμέρου πρὸς ἃς ἐκεῖναι
Πόντου Εὐξείνου παίγνια εἶναι.