Ὁπόταν εἰς τόν οὐρανὸν ἐκλείπη ἡ Σελήνη,
Κ’ εἰς σκότος καὶ ὁλολυγμοὺς κυνῶν τὴν γῆν ἀφίνῃ,
Ὁ νήπιος Ὀθωμανὸς πιστεύει ὅτ’ εἰς τὸ στόμα
Ἐμπίπτει δράκοντος δεινοῦ τὸ φωτοβόλον σῶμα.
Ἐκ τούτου αἴρεται κλαγγὴ νυκτερινὴ χαλκίων
Βαρύδουπος, νὰ φοβηθῇ καὶ φύγῃ τὸ θηρίον.
Ὅ,τι ἡ βάρβαρος κλαγγὴ πρὸς τοὺς ἀτρέπτουν νόμους
Τῆς φύσεως καὶ τῶν σφαιρῶν τοὺς οὐρανίους δρόμους,
Τοῦτο κ’ ἡ λύσσα τῆς ὑμῶν ἀτόπου γλωσσαλγίας
Πρὸς τὰ θεσπίσματα Βουλῆς τῆς μόνης κ’ αἰωνίας!
Πλησίον Σμύρνης τῆς καλῆς, ἐκεῖ ὅπου γλυκεῖα
Τοὺς ξένους μὲ τὰ κάλλη της μαγεύ’ ἡ Ἰωνία,
Μεζὶτ ὁ μεγαλοπρεπὴς ἐπιθυμῶν τὸν ζῆλον
Νὰ ἀνταμείβῃ τῶν καλῶν καὶ εὐγενῶν του φίλων,
Κώμην καὶ πλέθρα γῆς πολλῆς σ’ ἐχάρισεν καρπίμου,
Ἐν μέσῳ χώρας εὐθαλοῦς ὡραίας πλὴν ἐρήμου.
Τὸ ἄροτρον τοῦ γεωργοῦ κινούμενον ἐκθάπτει
Ἀγάλματα ἐκεῖ θεῶν, καὶ πόλεις ἀνασκάπτει.
Ἐκεῖ ποτὲ συνέθαλλον, ἐφάμιλλοι τὸ κλέος,
Ἡ Ἔφεσος, ἡ Μίλητος, ἡ Κολοφὼν, ἡ Τέως.
Αὐτὰς τὰς αὔρας ἔπνευσαν, αὐτὸ τὸ φῶς τ’ ὡραῖο
Ἔβλεπον Ὅμηρος, Σαπφὼ, Ἀλκαῖος, Ἀνακρέων.
Λέγουν τὰς νύκτας ἀοιδαὶ ἀκούονται γλυκεῖαι,
Καὶ στεναγμοὶ, καὶ λυπηραὶ βαρβίτων μελῳδίαι·
Καὶ ὅταν δάκτυλοι χορδὰς τὰς ἀοράτους κρούσουν,
Αἱ ἀηδόνες σιωποῦν, τοὺς φθόγγους των ν’ ἀκούσουν.
Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/53
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—45—