Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/37

Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—29—


Ὁπόταν οὐρανοπυργὴς
Πλησίον τῶν ἀστέρων
Ὑψώθης, σ’ ἴδε κ’ ἐκπλαγεὶς
Κρωγμὸν ἀπήχησεν ὀργῆς
Ὁ ἄναξ τῶν αἰθερων,

Ὁ ὑψιπέτης ἀετὸς,
Μεταβαλὼν πορείαν,
Καὶ φοβηθεὶς μὴ τοῦ φωτὸς
Ἁρπάσῃ ὁ θρασὺς θνητὸς
Τὴν μονοκρατορίαν,

Κ’ ἀφεὶς τὰς ταπεινὰς νομὰς,
Τὴν γῆν τῶν ζωοφύτων,
Πληθύνῃ μὲ οἰκοδομὰς
Τὰς τῶν νεφῶν διαδρομὰς,
Τοῦ χάους ἀστυγείτων!

Ἆ! εἰς τὸ μέγαν σου μυχὸν
Τί κρύπτεις, αὔρας ποίας,
Ὁ αἰσθημάτων καὶ εὐχῶν,
Ὁ εὐτυχῶν καὶ δυστυχῶν
Στιγμῶν μακρὸς ταμίας!

Ἐὰν ἐδύνατο φωνὴν
Ὁ θόλος σου ν’ ἀφήσῃ,
Ὅλη ἀπὸ μεσημβρινὴν
Ἄκραν ὡς ἄκραν βορεινὴν
Ἡ γῆ θ’ ἀντιβοήσῃ·