Εἰς τὴν ὅρασίν μου ἤδη παριστάνεσθε ἀθρόαι,
Ἀπολαύσεις τῆς ἀθώας ἡλικίας μου ἀθῶαι.
Βλέπω καὶ τὰς θορυβώδεις παιδιὰς τῶν συνηλίκων,
Καὶ τὰ κωμικοσπουδαῖα σχέδιά μου τὰ κατ’ οἶκον,
Ὅτε ὥρας καὶ ἡμέρας ὁλοκλήρους ἐδαπάνων
Μεταξὺ σωροῦ πριόνων καὶ κανόνων καὶ τρυπάνων,
Ἀσχολούμενος μὲ πόθον ἀπαράμιλλον καὶ ζῆλον
Εἰς κατασκευὴν δικρότου δέκα τὸ πολὺ δακτύλων.
Καὶ ὁπότε μετὰ ταῦτα ἐντελῶς κατηρτισμένη,
Εὔζωνος καὶ εἰς τὰς αὔρας τοῦ ζεφύρου ἀφειμένη,
Ἔσχιζεν ἡ εὐμεγέθης ναῦς τὴν κυματοῦσαν λίμνην,
Μὲ κηρίνους ἐπιβάτας εἰς τὴν πρώραν καὶ τὴν πρύμνην,
Πόση τότε τῆς ψυχῆς μου ἡ χαρὰ, ἡ εὐφροσύνη!
Πλὴν παρῆλθον, ναὶ, παρῆλθον οἱ χρυσοῖ καιροὶ ἐκεῖνοι.
Ἡ εὐδαιμονία ἦτο στιλπνὴ σάπωνος πομφόλυξ
Ἣν διέλυσεν ἐγγίσας τοῦ συλλογισμοῦ ὁ σκώληξ.
Τὸ βουρκωμένο σύννεφο τὸν οὐρανὸ μαυρίζει.
Ψιλὴ ψιλὴ ἀρχίνησε βροχὴ νὰ ψηχαλίζῃ·
Εἶναι ἡ φύσις ποῦ θρηνεῖ,