Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—177—
Πλὴν σὲ λέγω πρᾶγμα θεῖον!
Ὁ Θεὸς ὁ Πᾶν ὁ ἴδιος τὤπηξεν ἀπὸ τὸ γάλα
Τῆς Ἰοῦς τῆς ἀγελάδας· καὶ ὁ Ζεὺς ἂν ἀῤῥωστοῦσε
Εὕρισκε τὴν ὄρεξίν του στὴν στιγμὴν, ἂν ἐτσιμποῦσε
Ἀπὸ τοῦτο μία στάλα.
Ἔφαγα ἐγὼ ὀλίγον ὅσον λείπει· τὸ δὲ ἄλλο
Εἶναι διὰ σὲ καὶ εἶναι ἀρκετὸν, δὲν ἀμφιβάλλω.
Ἔβαλα αὐτοῦ καὶ ἕνα κάδδον· δι’ αὐτοῦ εὐκόλως
Καταβαίνεις ὅπου εἶμαι. Τῆς ἐπέτυχεν ὁ δόλος.
Ὁ μωρόπιστος ὁ λύκος εἰς τὸν κάδον ἀναβαίνει·
Μὲ τὸ βάρος του σηκόνει
Παρευθὺς τὸν ἄλλον κάδδον· ἡ κυρ’ ἀλεποῦ γλυτόνει,
Καὶ αὐτὸς στὸν πάτον μένει.
Μὴ γελῶμεν μὲ τὸν λύκον. Πόσους, φεῦ! δὲν σαγηνεύει
Κ’ εὐτελέστερον πολλάκις κέρδος, ἢ μικρὰ τιμή;
Εὔκολα καθεὶς πιστεύει
Ὅ,τι ἢ πολὺ φοβεῖται ἢ πολὺ ἐπιθυμεῖ.
