Τίνες οὗτοι; ποίαν βίαν; σὲ παρακαλῶ εἰπέ με,
Καὶ ἀπὸ τὰς δεινοτάτας ἀπορίας ἔκβαλέ με.
Μήπως τῶν εὐγενεστάτων Φαναριωτῶν αἱ χεῖρες;
Οἱ κατάρατοι ἢ μήπως σοφισταὶ, οἱ ὀλετῆρες;
Νὰ σὲ εἴπω ἕνα λόγον, ὦ Ἑρμῆ, μὲ παῤῥησίαν;
Συνετάραξας, ὡς ἦλθες, τῶν ἀνδρῶν τὴν ἡσυχίαν.
Πόσον εἶσαι σπερμολόγος! κάλλιον μὴν εἶχες ἔλθει!
Ὁ ἀγὼν, δὲν ἀμφιβάλλω, σοφοὶ ἄνδρες, σᾶς ἠγγέλθη,
Τὸν ὁποῖον ἠγωνίσθη ἡ πατρὶς ὑμῶν προσφάτως,
Καταλύσασα τῶν γαύρων Παυαρῶν τὸ ξένον κράτος.
Συνελθοῦσα εἰς Ἀθήνας ἤδη τῶν Ἀντιπροσώπων
Ἡ Βουλὴ χαράττ’ ὑπ’ ὄψιν τῶν Θεῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων,
Τοὺς θεσμοὺς τῆς τῶν Ἑλλήνων ἐλευθέρας πολιτείας,
Πολιτείας ἰσονόμου καὶ πρὸς ἅπαντας ὁμοίας.
Ἀπὸ τὰς Ἀθήνας ὅμως πρὸ ὀλίγου διαβαίνων,
Καὶ βοὴν πολλὴν ἀκούσας ὡς ἀνθρώπων μαχομένων,
Διευθύνθην πρὸς τὸ μέρος, κ’ ἔνδον τοῦ βουλευτηρίου
Ἄνδρας εἶδον μετὰ ζήλου κ’ ἐνθουσιασμοῦ ἀγρίου,
Ἐμμανῶς βοῶντας, πόδας, χεῖρας, χείλη παταγοῦντας,
Καὶ τὴν μίαν τῶν Ἑλλήνων φυλὴν δίχα διαιροῦντας,
