Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/167

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—159—

Τὸν ὄγκον φεύγουσα συχνὰ τοῦ ἀξιώματός μου,
Καὶ τὰς ματαίας κ’ ἐπαχθεῖς τιμὰς τοσούτου κόσμου,
Ἔρχομ’ ἐδῶ, ἐνώπιον τοῦ Πλάστου ταπεινοῦμαι,
Καὶ ἄγνωστος καὶ ἀφανὴς νὰ ἦμ’ εὐχαριστοῦμαι.
Τὸ γένος των ἀπόκρυφον εἰς πάντα Πέρσην μένει.
Θὰ τὰς φωνάξω. Ἔλθετε ἁγνόταται παρθένοι,
Τῆς δουλικῆς μου ἄλλοτε δαιτὸς συνδαιτυμόνες,
Τῆς γενεᾶς τοῦ Ἰακὼβ βλαστήματα καὶ κλῶνες!

ΕΛΙΣΑΒΕΤ.

Βαβαί! τί σμῆνος καλλονῶν κοσμίων καὶ ἀθώων
Ἁπανταχόθεν κύκλω μου προκύπτουσιν ἀθρόον!
Ποῖον ἐρύθημα αἰδοῦς ἐπὶ τὰ πρόσωπά των!
Εὐτύχει ἔρεισμ’ ἀγλαὸν ἐλπίδων γλυκυτάτων.
Ὤ! εἴθε ἡ ἀθώα σου νὰ φθάσῃ θρηνῳδία
Εἰς οὐρανὸν ὡς καθαροῦ λιβάνου εὐωδία,
Ἑλισσομένη ἄνωθεν τοῦ θυμιατηρίου!
Εἴθε κατέλθοι ἐπὶ σὲ ἡ χάρις τοῦ Κυρίου!

ΕΣΘΗΡ.

Ἐκ τῶν ᾀσμάτων ᾄσατε ἐκείνων, ὦ παρθένοι,
Ἐν οἷς μετὰ τῶν θρήνων μου πολλάκις ἑνουμένη
Ἡ λιγυρὰ ὑμῶν φωνὴ τῆς ἀτυχοῦς ἀρχίζει
Σιὼν τὴν δόξαν νὰ θρηνῇ καὶ νὰ πανηγυρίζῃ.

ΜΙΑ ΕΚ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ.

Ποῦ ἡ προτέρα δόξα σου, Σιὼν, καὶ ποῦ ἡ φήμη;
Ἐξέλιπεν ἀστραπηδόν.
Εἰς χοῦν ἐῤῥύης, εἰς σποδόν.