Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/165

—157—

Μοὶ ἀνεπλήρωσε πατρὸς, μητρὸς καὶ κηδεμόνος.
Ἐν τοῦτοις ὅμως ἔθλιβεν αὐτὸν καὶ ἀνησύχει
Νυχθημερὸν ἡ λυπηρὰ τῶν Ἰουδαίων τύχη.
Καὶ εἰς τὰς ἀδυνάτους μου ἐπιστηρίζων χεῖρας
Τὴν λύτρωσιν τοῦ Ἰσραὴλ, βασιλικῆς πορφύρας
Ἐλπίδας μοὶ ἐνέβαλλεν· ἐγὼ δὲ τὰς κρυφίας
Βουλάς του πλήρης ἤκουον καὶ φόβου κ’ εὐπειθείας.
Ἦλθον ἐδῶ, πλὴν κρύπτουσα τὸ γένος, τὴν πατρίδα.
Τίς γλῶσσα νὰ διηγηθῇ τὰ ὅσα τότε εἶδα;
Τὰς σκευωρίας γυναικῶν τοσούτων ἀντιπάλων,
Ὁπόσαι κρίνουσ’ ἑαυτὰς καλλίονας τῶν ἄλλων,
Καὶ ἀξιοῦσαι τὸ λαμπρὸν τῆς μοναρχίας στέμμα,
Τ’ ὁριστικὸν ἀνέμενον τοῦ βασιλέως βλέμμα;
Ἑκάστης ἦσαν ἴδιαι καὶ ψῆφοι καὶ φατρία.
Λαμπρότητα καταγωγῆς προέβαλλεν ἡ μία·
Ἐξήντλει τῆς κομμωτικῆς τὴν δύναμιν ἡ ἄλλη,
Μὲ λάμψιν κάλλους ἑαυτὴν διὰ νὰ περιβάλῃ.
Ἐγὼ δ’ ὡς μόνην μου στολὴν καὶ μόνην προστασίαν
Δακρύων εἰς τὸν οὐρανὸν προσέφερον θυσίαν.

Ὁπότε δὲ τὸ πρόσταγμα τὸ ὑψηλὸν ἐδέχθην,
Ἐνώπιον τοῦ κραταιοῦ μονάρχου προσηνέχθην.
Καρδίαν τὴν τῶν δυναστῶν εἰς χεῖράς του βαστάζει,
Καὶ τὸν ἀθῶον τὴν ψυχὴν ὁ Κύριος δοξάζει,
Τὴν ἐπῃρμένην ταπεινῶν ὀφρὺν τοῦ ἀλαζόνος.
Τὴν προσοχὴν ἐφείλκυσα ἐγὼ τοῦ ἡγεμόνος.
Μ’ ἐκύτταξεν ἐπὶ πολὺ ἐν σιωπῇ βαθείᾳ,