Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—155—
Ὁ πανδαμάτωρ χρόνος τὰ πάντα μεταβάλλει,
Πλὴν μόνα ἐσεβάσθη τ’ ἀθάνατά σου κάλλη.
Κ’ ἐνῷ ἡ ὄψις πᾶσα τῆς γῆς καὶ τῆς θαλάσσης
Μετέβαλε τοσαύτας ἀλλεπαλλήλους φάσεις,
Ὥστε ἐὰν ὁ πρῶτος τὴν γῆν αὐτὴν οἰκήσας
Ἐπανακάμψῃ πάλιν, τὸν θάνατον νικήσας,
Θέλει διστάσει βλέπων την παλαιάν του κοίτην,
Εἰς τὸν αὐτὸν ἂν εἶναι ἢ ἕτερον πλανήτην·
Ἀλλ’ ἂν τὰ ὄμματά του ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαίρων
Τὴν λάμψιν ἀτενίσῃ τῶν κυανῶν αἰθέρων,
Ἕνα πρὸς ἕνα θέλει γνωρίσει τοὺς ἀστέρας
Ὅσους τὰς πρώτας εἶδε τῆς πλάσεως ἡμέρας.
Ἔμβλημα ὅτι Ἄνω ἡ ἀληθὴς ὀντότης,
Καὶ ἡ ζωὴ ὑπάρχει καὶ ἡ αἰωνιότης·
Ὅλα δὲ ὅσ’ ἀέρα γήϊνον ἀναπνέουν,
Ἀπαύστως ἀλλοιοῦνται καὶ φθείρονται καὶ ῥέουν!