Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/162

—154—

Μακρὰν τῶν ἄλλων ἄστρων, δειλαὶ ὡς πελειάδες,
Ὁδεύουν κατὰ μόνας αἱ ἄσπιλοι Πλειάδες,
Ἀχώριστοι παρθένοι μὲ συστολὴν μεγάλην
Ὁμοῦ συνανατέλλουν, καὶ δύουν ὁμοῦ πάλιν.

Ὁ εὔζωνος Ὠρίων νυκτιπολεῖ κατόπιν,
Ἀργυροήλου ξίφους χρυσῆν βαστάζων κώπην,
Ἄγρυπνος στρατιώτης καὶ φύλαξ πιστὸς, μένων
Ἔνθα ὁ Ἀρχηγός του τὸν ἔχει τεταγμένον.

Ἐδῶ σμαράγδου δίκην ἓν ἄστρον πρασινίζει,
Ἐκεῖ ἐρυθρὸν ἄλλο ὡς ἄνθραξ σελαγίζει,
Καὶ ὅλα ὁμοῦ λάμπουν ἀτάκτως ἐσπαρμένα,
Ποῦ μὲν πυκνὰ ὡς ἄμμος, ποῦ δὲ ἀραιωμένα.

Ὦ οὐρανὲ, ὦ κάλλος αἰώνιον, ἀρχαῖον,
Ἀείποτε νεάζον, ἀείποτε ἀκμαῖον,
Ὁ τύπος τῶν δακτύλων τοῦ πλάστου εἰς σὲ μόνον
Ἀνέπαφος τηρεῖται δι’ ὅλων τῶν αἰώνων.

Ποτὲ τὸ κρύσταλλόν σου τὸ διαυγὲς ἐκεῖνο
Μ’ ἀναπνοὴν ὁ σκώληξ ἐγὼ δὲν θὰ μολύνω·
Οὐδὲ κἀνεὶς μονάρχης, ὅστις τὴν γῆν ἐκπλήσσει,
Δὲν θέλει ἕν σου ἄστρον μικρὸν μετατοπίσει.

Καὶ τώρα ἐν ἐκστάσει ἐγὼ σὲ κατοπτεύω,
Καὶ τὸ αἰώνιόν σου θαυμάζω καὶ ζηλεύω,
Ἐγὼ ὁ ζῶν ὀλίγα, ἠριθμημένα ἔτη,
Ὁ σήμερον ὑπάρχων, καὶ αὔριον οὐκέτι!