Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—7—
Τὸ ἐράσμιον κάλλος ὑμνῶν
Τὶ γλυκὰ, τρυφερὰ λαρυγγίζει
Πρὸς τὸ ῥόδον ’ποῦ αὖρα λυγίζει
Καὶ ἐρύθημα βάφει σεμνόν!
Παρομοίως λευκὴ Ναϊὰς
Εἰς ἐγκώμια νέου Σατύρου
Φλεγομένας αἰσθάνεται γύρου
Τὰς ὡραίας αὐτῆς παρειάς.
Πόσαι, πόσαι ὡραῖαι σκηναὶ
Τὴν ψυχὴν συγκινοῦν καὶ φαιδρύνουν!
Καὶ ἡ Πρόκνη! ὢ πῶς μὲ ἡδύνουν
Αἱ μικραί της, κομψαί της φωναί!
Τῆς ἀνοίξεως ἄγγελε, τί,
Τί ψελλίζει τὸ λάλον σου στόμα;
Τί παράπονα ἔχεις ἀκόμα,
Σκληρὰ μήτηρ, σκληρὰ γαμετή;
Ποῦ νὰ στρέψω τὸ βλέμμα μου, ποῦ,
Καὶ τερπναὶ νὰ μὴν ἦναι εἰκόνες;
Ἀλλὰ παύω καὶ σεῖς ἀηδόνες
Κελαδεῖτε αὐτὰς τοῦ λοιποῦ.
Τῆς Ἑλλάδος γλαυκὲ οὐρανὲ,
Ποταμοὶ καὶ βουνὰ καὶ κοιλάδες,
Λίμναι λεῖαι, τερπναὶ πρασινάδες,
Καὶ Ζεφύρων πνοαὶ σιγαναί!
