Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/145

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—137—

Καὶ τὸ πῦρ ὅταν εἰς τὴν μεγάλην
Ἑστίαν ἄρχεται εἰς αἰθάλην
Νὰ καταπίπτῃ, ἐγγὺς νὰ σβύσῃ,
Καὶ σιγὴ πέριξ ἐπικρατήσῃ,
Καὶ είς τὴν αἴθουσαν τὴν εὐρεῖαν
Τὸ φῶς παλαίῃ μὲ τὴν σκοτίαν,
Ἂν αἴφνης ἄνδρα νέον ἰδῆτε
Κρατοῦντα λύραν, μὴ φοβηθῆτε!
Ἡ κεφαλή του ἄνωθεν λείπει.
Καὶ ἂν ἡ λύρα κλαίουσα εἴπῃ,
Δὲν μὲ γνωρίζετε, πατριῶται;
Ὁ Ῥήγας εἶμαι! εἰπέτε τότε,
Δὲν σὲ γνωρίζομεν· ἄφησέ μας·
Ἡμεις τρυφῶμεν καλά· ἰδέ μας!


Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.


Ὡς ὁ μαγνήτης, ὅπου γῆς, ὅπου θαλάσσης τύχῃ,
Ἢ ἐν ὑπαίθρῳ, ἢ πυκνοὶ τὸν περικλείουν τοῖχοι,
Παντοῦ, ἐν σκότει, ἐν φωτὶ, ἐν σάλῳ ἢ γαλήνῃ,
Τὸν πόλον πάντοτε ζητεῖ, κατὰ τὸν πόλον τείνει·
Καὶ ὅταν σέλας βόρειον τοὺς οὐρανοὺς αὐγάζῃ,
Διηνεκεῖς ἔχ’ εἰς τὴν γῆν παλμοὺς, δὲν ἡσυχάζει,