Καὶ σύνεσιν καὶ ἀοιδὴν γλυκεῖαν τὸν χαρίσῃ,
Τὸ δῶρον τὸ θεόσδοτον πρὸς εὐγενῇ ἂς στρέψῃ
Σκοπὸν, ἂν θέρος ἄφθονον δαφνῶν ποθῇ νὰ δρέψῃ.
Εἰς τὴν πατρίδα χρεωστεῖ τὴν λύραν· ἡ μεγάλη
Καρδία του ὑπὲρ αὐτῆς νυχθημερὸν ἂς πάλλῃ.
Οὕτω διττῶς ἀθάνατος διττὸν ἔχει τὸ γέρας
Δόξης ὁμοῦ καὶ ἀρετῆς. Πολλάκις γλυκυτέρας
Καὶ θειοτέρας ἡ Πατρὶς έμπνέει μελῳδίας
Παρὰ τὴν κόμην τῆς καλῆς Κυνθίας ἢ Λυδίας.
Μισῶ τὸν χαῦνον ἀοιδὸν, εἰς πόδας ὅστις ἕρπει
Τυράννων, καὶ τὰ πάθη των καὶ τὴν ἀργίαν τέρπει.
Ἡ βάρβιτος τοῦ εὐγενοῦς πατρὸς ἡμῶν Φεραίου
Ἐβράχη μὲ τὸ αἷμα του· καὶ σήμερον Τυρταίου
Ἀνάγκην ἔχει ἡ Ἑλλὰς, τὸν λήθαργον νὰ λύσῃ
Τῶν τέκνων, καὶ εὐγενοῦς θυμοῦ νὰ τὰ ἐμπλήσῃ
Ἰδοὺ τετράκις ἑκατὸν ὁ δίφρος τοῦ ἡλίου
Κύκλους πληροῖ, κ’ ἡ ἀποφρὰς ἡμέρα τοῦ Μαΐου
Τετράκις ἐπανέκαμψεν, ἡ τὴν φρικτὴν τοῦ Γένους
Πτῶσιν ἰδοῦσα καὶ δεινπων χειμῶνας ἀρχομένους.[1]
Ὤ λύσσα! ὤ ἐκδίκησις γλυκεῖα! ὤ παρθένος
Νέμεσις, ἡ ᾀεὶ βαρὺ ὑπὸ τὰ στήθη μένος
Φέρουσα, δυσπαραίτητε, ἐλθὲ, ὦ Ῥαμνουσία!
Εἶναι καιρός· καὶ ἄλλοτε σ’ ἐγνώρισ’ ἡ Ἀσία,
Ὁ πότε διὰ τῆς τριπλῆς τοῦ Ἀλεξάνδρου νίκης
Τὰς ὕβρεις ὅλας τῆς μητρὸς Ἑλλάδος ἐξεδίκεις.
- ↑ Τὸ ποίημα τοῦτο ἐγράφη κατὰ τὸ 1853 τὸ τεσαρακοστὸν ἔτος μετὰ τὴν ἅλωσιν
