Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/136

—128—

Ἀπέξεσε καὶ στίγματα βαρβαρικῶν αἰώνων.
Ἀλλ’ ἔργον ὁ ἀγὼν ἀνδρὸς ἑνὸς δὲν ἦτο μόνον.
Ὅστις τὸν ἵππον τὸν πτηνὸν πωλοδαμνεῖ κ’ ἱππεύει,
Μακρὰν γνωρίζει τῶν ἐπῶν τὰ βέλη νὰ τοξεύῃ.
Οἱ ἀοιδοὶ ἐκόσμησαν τὴν γλῶσσαν τὴν ἀρχαίαν
Μ’ ἄνθη ἀμάραντα, τερπνά· οἱ ἀοιδοὶ τὴν νέαν
Ἐφάμιλλον τῆς παλαιᾶς θὰ καταστήσουν· μόνος
Ἀρνεῖται ὁ ὠχρὸς κ’ ἐχθρὸς τῶν θείων δώρων φθόνος.

Κατάμαθε τῶν παλαιῶν κ’ εἰς τοῦτο τὴν σοφίαν·
Πᾶν μέτρον ἴδιον καιρὸν, ἰδίαν ἔχει χρεῖαν.
Τὸν ἴαμβον ἐξαίρετον ἡ τραγῳδία ἔχει,
Ὅστις ταχὺς, εὐκίνητος ὡς νᾶμα γοργὸν τρέχει,
Τὴν φυσικὴν μιμούμενος αὐδὴν, καὶ ἄνευ κόπου
Τὸ πάθος παρακολουθῶν τοῦ λέγοντος προσώπου.
Τὸ ἔπος τὸν ἐξάμετρον, ὅστις σεμνὸς προβαίνει,
Βαρὺς ὡς φάλαγξ ὁπλιτῶν εἰς μάχην τεταγμένη·
Ἀλλὰ ὁ στίχος ἐναλλὰξ τοῦ ἡρωολεγείου
Ὑπὸ τῆς λύπης κόπτεται, βραχύτερος τελείου.
Καὶ ἡ Σαπφὼ δι’ ἀφελοῦς, ἀθρύπτου μελῳδίας
Τὰ πάθη διηρμήνευσε τῆς γοερᾶς καρδίας.
Λῆγ’ ἡ στροφὴ εἰς λιγυρὸν ἡμίστιχον συνήθως,
Ὡς ν’ ἀναπαύεται ἐκεῖ τὸ πολυτλῆμον στῆθος.
Ἀλλὰ τὸν ἴαμβον συχνὰ ὁ σύγχρονος ᾐσθάνθη
Τοῦ Ἀρχιλόχου δάκνοντα ὡς ὄφιν ὺπὸ τ’ ἄνθη.
Τὰ μέτρ’ αὐτὰ καὶ τοὺς σοφοὺς κανόνας καὶ ῥυθμούς των
Αἱ Μοῦσαι πᾶλ’ ἐδίδαξαν εἰς τοὺς κλεινοὺς υἱούς τῶν.

Ὅταν ὁ Φοῖβος ποιητὴν μοιρηγενῆ φιλήσῃ,