Κόσμους λαμπροὺς δημιουργεῖ, εἰκόνας ἐξαισίας,
Ἐὰν τὸν Νοῦν συμπάρεδρον, συμπαραστάτην ἔχῃ.
Ἄλλως κατὰ κρημνῶν χωρὶς ἡνίας ἅρμα τρέχει,
Πρὸς ταῦτα λάβε ὁδηγὸν, καὶ πρόστησον λαμπάδα
Τὴν τέχνην ἥτις ἔτευξε τὴν θείαν Ἰλιάδα,
Ἥτις τὸν ἐπὶ Κολωνῷ Οἰδίπουν· τῶν Ἑλλήνων
Τοιοῦτος ἔστω μιμητὴς ὁ ἔκγονος ἐκείνων.
Πρὸ πάντων εἰς τὰ ἔπη σου ὀμφὴ ἂς ἐπιπνέῃ
Ἀρχαϊκὴ, ἡδυμελὴς ἡ λύρα εἴτε κλαίει
Ὑπὸ δακύλους Σαπφικοὺς, ἢ ὡς ἡ τοῦ Ἀλκαίου
Ἐξ οἴστρου πολεμοχαροῦς δονεῖται καὶ γενναίου.
Καὶ κόσμει, ὅσον ἐφικτὸν, τὰς νεουργοὺς ἰδέας
Διὰ πτυχῶν Φειδιακῶν κατασκευῆς ἀρχαίας.
Ὁ ξένος θέλει τὸν υἱὸν τῶν Ἀχαιῶν γνωρίσει
Ἐκ τῆς φωνῆς, κ’ ἐνθουσιῶν τὰς χεῖρας θὰ κροτήσῃ.
Πολλὰ ὡς χθὲς εἰς τῶν σοφῶν τὰς βίβλους τεθαμμένα
Ὀνόματα κ’ εἰς τὸν λαὸν ἀπρόσιτα καὶ ξένα,
Ἤδη κοινὰ εἰς τοὺς ἀστοὺς, κοινὰ εἰς τοὺς ἀγροίκους
Ἀπέβησαν, κ’ εἰς ἀγορὰς ἀντιλαλοῦν καὶ οἴκους.
Διὰ δεινῶν κρεουργηθεὶς φαρμάκων τῆς Μηδείας
Αἴσων ὁ παλαιὸς, καλὸς ἐξῆλθε νεανίας
Τοῦ λέβητος, θάμβος δ’ εὐθὺς κατεῖχε τοὺς ὁρῶντας.
Τοιούτου μύστις θαύματος καινοῦ εἰς τοὺς παρόντας
Χρόνους ἡ γλῶσσα τὰ νεκρὰ, διεσπαρμένα μέλη
Συνάγει, καὶ πρὸς νεαρὰν ζωὴν ἐξανατέλλει.
Πρῶτος ὁ Κοραῆς, εἰς γῆν κλεινὸς τὴν ἑλληνίδα,
Διὰ χειρὸς ἐπιμελοῦς πολλὴν αἰσχρὰν ῥυτίδα
Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/135
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—127—