Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/114

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—106—


Ἡ φυλὴ δὲν εἶναι μία τῶν πτηνῶν τῶν ἡδυφώνων,
Οὐδὲ ποιητῶν ὑπάρχει εἰς τὴν γῆν ἓν γένος μόνον.

Ἀναπαύεται ὁ φίλος τῶν Ἐρώτων Ἀνακρέων
Ὑπὸ τοῦ καλοῦ Βαθύλλου τὴν ἐρωτικὴν σκιὰν,
Κ’ εἰς ἀτμοὺς γλυκείας μέθης τὰς μερίμνας διαχέων
Ψάλλει τὸ ποτὸν τῆς Κύπρου καὶ τῆς Κύπρου τὴν θεάν.

Πλὴν τὸν Βύρωνα σπαράττει ἡ ἀκοίμητος ὀδύνη·
Κόλασιν παντοῦ εὑρίσκει, κ’ εἰς τοὺς κόλπους τῆς τρυφῆς.
Εἰς τὰ χείλη του πικρία πᾶσα ἡδονὴ ἀφίνει.
Κ’ εἰς τὸν κόσμον ὅλον βλέπει θέατρον καταστροφῆς.



ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ.


Νύκτα κ’ ἡμέρα ἐμπρὸς εἰς θεῖον
Λἴθινον κάλλος ὁ Πυγμαλίων,
Ἄϋπνος, ἄσιτος, μὲ τὸ γόνυ
Εἰς γῆν, τοιαῦτα οἰκτρῶς ἐφώνει.
«Στρέψε ἰδέ με, σκληρὰ, λυπήσου!
Ὡς πότ’ οἱ τύραννοι ὀφθαλμοί σου,
Ὅπου ὁ Ἔρως, Ἔρως ὑφαίνει
Πῦρ, εἰς ἐκστάσεις βεβυθισμένοι;
Τῶν μελιχρῶν σου, σοφῶν χειλέων