Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—105—
Καὶ παρακολουθῶ τῆς αὔρας
Τοὺς μυστικοὺς ψιθυρισμοὺς,
Καὶ τῶν νεφῶν εἰς τοὺς δρυμῶνας
Τοὺς αἰφνιδίους σκοτασμοὺς,
Τῆς φιλερήμου εἰς τοὺς θάμνους
Τρυγόνος τὴν δειλὴν φθογγὴν,
Καὶ τῶν γεράνων εἰς τὰ νέφη
Τὴν μετοπωρινὴν κλαγγήν!
ΟΙ ΠΟΙΗΤΑΙ.
Ἡ φυλὴ δὲν εἶναι μία τῶν πτηνῶν τῶν ἡδυφώνων,
Οὐδὲ ποιητῶν ὑπάρχει εἰς τὴν γῆν ἓν γένος μόνον.
Ἀπ’ αὐτοὺς μακρὰν τῆς Τύχης πνέουν οἱ βαρεῖς χειμῶνες.
Ἡ ζωή των ὅλη ἔαρ εἶναι ἓν παντοτεινὸν,
Ἔαρ ὅπου αἰωνίως φαιδραὶ ψάλλουν ἀηδόνες
Ὑπὸ εὔδιον καὶ πλήρη ἀμβροσίας οὐρανόν.
Τῆς ψυχῆς ἐκείνων πάλιν ᾍδης ἀφεγγὴς τὰ βάθη·
Ἡ καρδία των ἐτέθη ἐπὶ ἄκμονος δεινῶν,
Ὅπου Κύκλωπες ἀκμῆτες τὴν σφυρηλατοῦν τὰ Πάθη,
Κ’ εἰς βαρὺν τὴν μεταβάλλουν καὶ βροντώδη κεραυνόν!
