Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/100

Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—92—


Ἀλλ’ ἐνῷ τὰς δάφνας δρέπει
Τοῦ πολέμου ἡ Ἑλλὰς,
Ποῖος ὄψεις γύρω τρέπει
Ἀμφιβόλους καὶ δειλάς;

Παντοῦ φεύγει καὶ δὲν μένει
Ὡς ἡ ἐλαφρὰ τρυγὼν
Ἡ παντοῦ διωκομένη
Ἀπὸ βέλος κυνηγῶν.

Καὶ αὐτὸς ὅπου σιμώσῃ,
Ἡ πατρὶς τὸν κυνηγεῖ,
Καὶ δὲν εἶναι νὰ τὸν σώσῃ
Οὐδὲ θάλασσα οὐδὲ γῆ.

Τὸν γνωρίζεις; εἶν’ ἐκεῖνος,
Εἶν’ ἐκεῖνος ὁ κλεινὸς
Νικητὴς τῆς Σαλαμῖνος,
Ὁ φυγὰς καὶ ταπεινός!

Ὅλας, εἶπα, ὑπομένει
Ὅλας μου τὰς προσβολάς;
Ὁ ἐχθρὸς λοιπὸν ἂς γένῃ
Τῆς Ἑλλάδος ἡ Ἑλλάς!

Τῶν υἱῶν σου, ὦ Ἀθῆναι,
Ἡ ἀξία ἂς σὲ φόβῇ,
Καὶ τὸ κώνειον ἂς ἦναι
Τοῦ σοφοῦ ἡ ἀμοιβή.