Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—92—
Ἀλλ’ ἐνῷ τὰς δάφνας δρέπει
Τοῦ πολέμου ἡ Ἑλλὰς,
Ποῖος ὄψεις γύρω τρέπει
Ἀμφιβόλους καὶ δειλάς;
Παντοῦ φεύγει καὶ δὲν μένει
Ὡς ἡ ἐλαφρὰ τρυγὼν
Ἡ παντοῦ διωκομένη
Ἀπὸ βέλος κυνηγῶν.
Καὶ αὐτὸς ὅπου σιμώσῃ,
Ἡ πατρὶς τὸν κυνηγεῖ,
Καὶ δὲν εἶναι νὰ τὸν σώσῃ
Οὐδὲ θάλασσα οὐδὲ γῆ.
Τὸν γνωρίζεις; εἶν’ ἐκεῖνος,
Εἶν’ ἐκεῖνος ὁ κλεινὸς
Νικητὴς τῆς Σαλαμῖνος,
Ὁ φυγὰς καὶ ταπεινός!
Ὅλας, εἶπα, ὑπομένει
Ὅλας μου τὰς προσβολάς;
Ὁ ἐχθρὸς λοιπὸν ἂς γένῃ
Τῆς Ἑλλάδος ἡ Ἑλλάς!
Τῶν υἱῶν σου, ὦ Ἀθῆναι,
Ἡ ἀξία ἂς σὲ φόβῇ,
Καὶ τὸ κώνειον ἂς ἦναι
Τοῦ σοφοῦ ἡ ἀμοιβή.
