’Στὸ μοναδικό μου φίλο!
Μ’ ἂς τὸ βγάλῃ ἀπ’ τὸ μυαλό του
Πῶς θὰ φύγω ἀφ’ τὸ πλευρό του.
Κι’ ὄχι στ’ ὀγδοηκοστό.
Ἀλλὰ καὶ ’στὸ ἑκατοστό,
Ἂν ὁ Κύριος ’πῇ νὰ φθάσῃ.
Ἀπὸ ἐμὲ δὲν θὰ ἡσυχάσῃ!
Ὅσο, πές του, καὶ ἂν γερνᾷ,
Πάντα θὰ καλοπερνᾷ
Εἰς τὸν κόρφο μου γυρμένος,
Ζηλευτὸς κ’ ἐπαινεμένος.
Μ’ ἂν ἰδῇς πῶς ἐπιμένει
Τέτοιος χωρισμὸς νὰ γένῃ,
Ἔχει, πές του, συμπολίτας
Βουλευτάς, μητροπολίτας
Καὶ δημάρχους, καθὼς ξέρει,
Καὶ ἃς πάῃ νὰ μ’ ἀναφέρῃ!
Θέλει ἂς πάῃ ’στὴν Τηνιώτισσα.
Ἂς ταχθῇ ’στὴν Δραπανιώτισσα,
Ὅπου θέλει ἂς μ’ ἀναφέρνῃ,
Χώρισι ἀπὸ μὲ δὲν παίρνει!
Ναί, τσιμποῦρι θὰ τοῦ γίνω.
Μὰ διαζύγιον δὲν τοῦ δίνω.
Ἂς μὲ διώχνῃ, ἀλλὰ θ’ ἀνέχεται,
Ἀφοῦ πλέον τὸ καταδέχεται,
Ὅλη ἐγώ. μὲ φῶς καὶ χάρι,
Τὸ αἰώνιο του καμάρι,
Μέσα του νὰ κλαίω κλεισμένη
Ζωντανὴ καὶ πεθαμμένη!
Ι. Γ. Τσακασιανοσ
