λόγον ὅστις εἶνε ἀδάμας ἀληθῶς ῥητορικός, οὗ ἡ λάμψις ἄλλως μόλις δύναναι νὰ κατανοηθῇ ἐξ ὀλίγων τινῶν σημείων αὐτοῦ. Οὕτω λ. χ. ἀφ’ οὗ ἐν ἀρχῇ ἀποτείνεται πρὸς τὴν ἐξεταστικὴν ἐπιτροπείαν ἀναφέρων τὸν ἀριθμὸν τῶν μαθητῶν καὶ τὰς προόδους αὐτῶν, ἐπειδὴ ἴσως τινὰ μέλη τῆς ἐπιτροπείας ἐφθόνουν τὴν δόξαν τοῦ μακαρίου διδασκάλου καὶ ἐναντίαν ἤθελον νὰ ἔχωσι περὶ τῶν προόδων τῶν μαθητῶν του ἰδέαν ἔγραφεν: «Ἂς ἀνοίξουν τὰ μάτια τους δὲ μερικοὶ μερικοὶ καὶ ἂς τεντώσουν τὰ αὐτιά τους νὰ ἀκούσουν πόσα παιδιὰ ἐγράφτηκαν εἰς τὸ σχολεῖον καὶ πόσα ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μου ἐπροβιβάσθησαν,» καὶ ἐξακολουθεῖ ἀπαριθμῶν τοὺς μαθητὰς καὶ κατακεραυνῶν τοὺς δῆθεν κακοθελητάς του. Θέλων δὲ νὰ καταδείξῃ ὅτι καὶ ἐὰν παρατηρῶνται ἐλλείψεις τινες αὗται διαφεύγουσι την καλήν του θέλησιν, φθάνει διὰ φράσεως ἀμιμήτου εἰς τὴν κατάστασιν αὐτοῦ τοῦ οἰκήματος ἐξικνούμενος εἰς τὸ ζενίθ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ διὰ τῆς θαυμαστῆς ἐκφράσεως:
«Τὸ δὲ παρὸν γουρνοκούµασο, κύριοι, εἶνε περιττὸν νὰ σᾶς τὸ συστήσω, ἡ παρουσία του σᾶς πληροφορεῖ»!!!! Ἀφ’ οὗ δὲ δίνει καὶ παίρνει κατὰ τὸ δη λεγόμενον σκιαμαχῶν κατακλείει τὸν λόγον αὐτοῦ δι’ ἐπιλόγου ὅλως ἰδιορρύθμου καὶ ὅλως ἀσχέτου πρὸς τὰ γραφόμενα. Ὁ ἐπίλογός του εἶνε εὐχὴ συντεθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἰδίου πρὸς τὸν ἅγιον Ἑρμόλαον.
Τις ἡ σχέσις τοῦ ἁγίου Ἑρμολάου πρὸς τὰ γουρνοκούμασα ἐσκέφθην, ὅπως καὶ σύ, ἀναγνῶστα, θὰ διανοηθῇς, ἡ ἐπὶ τέλους πρὸς τὰ σχολεῖα; Ἀφ’ οὗ ἐπὶ ἱκανὸν ἀνελογίσθην, μετὰ ταῦτα, προσεπάθησα μάτην νὰ ἀνεύρω ταύτην, ὅτε τυχαίως ὅλως ἔπεσεν ὁ ὀφθαλμός μου ἐπὶ τῆς ἐπιγραφῆς τοῦ λόγου καὶ ἡ ἡμερομηνία 26 Ἰουλίου, καθ’ ἣν ἔμελλε νὰ ἐκφωνηθῇ ὁ λόγος ἔλυσε τὴν ἀπορίαν μου. Ἀνοίγω προστυχὸν ἡμερλόγιον καὶ ἀναγινώσκω: 26 Ἰουλίου, Ἑρμολάου ἱερομάρτυρος καὶ Παρασκευῆς ὁσιομάρτυρος. Ἰδοὺ ἡ λύσις. Ὁ ἀγαθὸς διδάσκαλος ἤθελε φαίνεται νὰ τιμήσῃ ἰδιαιτέρως τὸν κατὰ τὴν ἡμέραν τῶν ἐξετάσεών του ἑορτάζοντα ἅγιον, ἐσκάλισε τὸ ἡμερολόγιον, εὗρε τὸ ὄνομα καὶ οὕτω συνέθηκε τὸν ἐπίλογόν του
