φέρων ψιάθινον πῖλον, ἠλιθίαν μᾶλλον φυσιογνωμίαν στέγοντα, οὗτος ἦτο ὁ διδάσκαλος τῆς κώμης, πρῴην Ἑλληνοδιδάσκαλος ἐκτελῶν καὶ χρέη γραμματέως τῆς δημαρχίας καὶ ὡς αὐτὸς ὁ ἴδιος, μαθὼν τὸν σκοπὸν τοῦ συνοδοιπόρου μου, ἔσπευσε συνιστῶν ἑαυτὸν τὰ δηλώσῃ παρατάσσων ὅλους τοὺς τίτλους αὐτοῦ, διότι ἐχρησίμευε καὶ ὡς ψάλτης δεξιὸς τοῦ ναοῦ τῆς κώμης, ἐκτελῶν δὲ τὸ πλεῖστον καὶ τοῦ ἀριστεροῦ τὰ χρέη, ἕνεκα οἰκονομίας.
Ὁ διδάσκαλος λοιπὸν ἀνέλαβε νὰ ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς τὸ σχολεῖον, ἀφ’ οὗ ὅμως παρεκάλεσε νὰ τιμήσωμεν τὸ ἀρχοντικὸν του, ἵνα οὕτως ἐλάμβανε καιρὸν πρὸς συνάθροισιν τῶν μαθητῶν εἰς τὸ σχολεῖον. Διότι πρέπει νὰ γείνῃ γνωστὸν καὶ τοῦτο ὅτι ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ ἐκείνῃ κατὰ τὸ πλεῖστον ἡ ἐξακολούθησις τῶν μαθημάτων ἐξηρτᾶτο ἐκ τῶν ἐργασιῶν τῶν χωρικῶν. Ἅμα ὡς πληθυνθῶσιν αἱ ἐργασίαι τὰ μαθήματα διακόπτονται, τὸ σχολεῖον μένει κλειστόν, ὁ διδάσκαλος ἐξηπλοῦτο μακαρίως ὑπὸ σκιάν τινα ἀναπαυόμενος τὸ ἔαρ ἢ εἰς ἄλλα διδόμενος καὶ ἀναμένων τὴν γλυκεῖαν ἀνατολὴν τῆς τριακοστῆς τοῦ μηνός, ὁπότε πεζῇ ἢ διὰ τῶν συνήθων τότε τρόπων τῆς συγκοινωνίας, οὐ κατώκνει μακρὰν ὁδὸν πορεύεσθαι, τὴν πρὸς την πρωτεύουσαν τῆς ἐπαρχίας εἰς τὸ ταμεῖον. Οὕτως ἐν πολλαῖς κώμαις τὰ σχολεῖα ἦσαν κλειστά. Ἔν τινι τούτων ἐμάθομεν ὅτι ἐφ’ ὅσου μὲν ἡ κατάστασις ἡ ἀτμοσφαιρικὴ ἐπέτρεπε τοῦτο τὸ σχολεῖον ἦτο ἐν ὑπαίθρῳ, ὁ δὲ διδάσκαλος ἐδίδασκε καλῇ ὑπὸ πλατανίστῳ τοὺς χαμαὶ παρακαθημένους μαθητάς. Ἅμα τῇ πρώτῃ μεταβολῇ τῆς ἀτμοσφαίρας ὅμως τὸ σχολεῖον διελύετο.
Ἀφ’ οὗ ἀνεπαύθημεν ὀλίγον ἐν ἀνωγαίῳ σεσαθρωμένῳ καὶ ῥυπαρῷ, ἔνθα ἐν κοινῇ αἰθούσῃ πάντα ἦσαν τεταγμένα τὰ χρειώδη εἰς τὴν πολυμελῆ τοῦ διδασκάλου οἰκογένειαν, ἀπὸ δὲ τοῦ κάτωθεν ὀρόφου, τοῦ διὰ διερρωγότος ξυλίνου ἐδάφους χωριζομένου, ἠκούετο ἐνίοτε ὁ κτύπος τοῦ ποδὸς ἀνυπομονοῦντος. Ἀχαμνόοντος ἢ ὁ θροῦς τῶν χειλέων βαρυνθέντος τὴν ζωὴν Κὺρ Μεντίου καὶ οἱ γρυλλισμοὶ χοιριδίων ἐν κοινῇ συναυλίᾳ μετὰ τῶν κλαυθμυρισμῶν τῶν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ προβαλλέντων ἀπλύτων καὶ ἀκτενίστων μορφῶν τῆς λυκοφαμελιᾶς, ὡς ὁ ἴδιος τὴν ἔλεγε, τοῦ διδασκάλου, προσενεχθέν-
