«Αἴγαιον πέλαγος» οὔτε τὸ ὅτι λίμνη θὰ ’πῇ ἅμα εἶνε μέσα ’ς τὸν κάµπον ἕνα πηγάδι κ’ ἔχει γύρου νερό». Αλλοίμονον ἐὰν ἤθελον νὰ ἀπαριθμήσω τὰς ἐκφράσεις τῶν διδασκάλων τῶν ὀλιγίστων κωμῶν, ἅς μετὰ τοῦ φίλου μου διήλθομεν· τόμος ὅλος ἠδύνατο νὰ γραφῇ ἀδαμάντινος ἀληθῶς· «ὁ μαθητὴς αὐτὸς δὲν προώδευσε, διότι ἔχει μεγίστας ἀπουσίας,» σοῦ ἔλεγεν ὁ εἷς, «καθῆκον θὰ πῇ γιὰ νὰ καθούμαστε,» ἤκουες ἀπὸ τον ἄλλον, διορθοῦντα τοὺς μὴ ἑρμηνεύοντας ὀρθῶς παῖδας, «ποῦ ἐκατοίκειν» ἢ «τί ὑπεσχέθην ἐκεῖνος», «γιατί νὰ δοκιµάσῃν,» ἐξεφώνει τρίτος χωρὶς νὰ ἔχῃ βεβαίως ποσῶς δικαιώματα καταγωγῆς ἐκ Κύπρου. «Ἔμαθαν μέχρι τὴν ἀφαίρεσιν,» ἐξακολουθεῖ περαιτέρω ἕτερος, ἐπιπροστιθεὶς «πόσους ἀριθμοὺς δίδονται εἰς τὴν πρόσθεσιν»· μεταβαίνων δὲ εἰς τὴν γραμματικὴν «ἡ αἰδώς, μωρέ, εἰς τὸν πληθυντικὸν δὲν ἐμάθαμε πῶς κάνει αἱ αἰδαί, τῶν αἰδῶν, ταῖς αἰδέσι;» «Μὰ τί διάβολο,» φωνεῖ ἕτερος, «δὲν ἔμαθες πῶς τὸ σύμβουλον τῆς πίστεως εἶνε ὁ Πιστεύος;» καὶ προχωρῶν εἰς τὴν πραγματογνωσίαν, ἣν βεβαίως εἶχεν ἀκούση, ἵνα δείξῃ τὰς προόδους του φέρει ὡς παράδειγμα σφαίρας τὸ χειμονικό, τὸ αὐγό. Ἕτερος δεινότερος τῆς γραφῆς ἑρμηνευτὴς προσπαθεῖ νὰ πείσῃ ἐπιμελῆ μαθητήν του ὅτι σποροὺς εἶνε ὁ κόσμος ἐν τῇ τοῦ σπορέως μεταβολῇ.
Παρὰ τοῦ αὐτοῦ ἤκουες καὶ τὰς λαμπροτέρας γραμματικὰς ἐρωτήσεις: «Τί εἶνε ὃ ἐπιμελής, ὀλιγοπαθῆ ἢ ὁλοπαθῇ;» π. χ. ἢ ὁρισμοὺς νέων ὁματαξιῶν· οὕτως ἀξιωματικῶς ἀπεφαίνετο ὅτι «ἔχομε τριῶν εἰδῶν χήρα· χεῖρα μὲ ει, χήρα μὲ η καὶ χοίρα μὲ οι.» Θαυμάσια. Ἐν ἑτέρῳ λεγομένῳ σχολείῳ ἤκουες «Ἀνέγνωσε ἕνα κομμάτι», «ἐξηκολούθησε ὁ ἄλλο}}ς,» «βρέσε 25 σελίδα,» «πέσε μου ἀκόμη» «ἤνοιξε τὸ βιβλίο}}ν». Ἐκεῖ ἠκούσαμεν καὶ ἐμάθαμεν ὅτε κακῶς ὁ Ὅμηρος διαστέλλει σκῆπτρον καὶ στέμμα, διότι «σκῆπτρον θὰ πῇ στέμμα»· «διὰ ζώσης φωνῆς» ἐν ᾧ οἱ μαθηταὶ ἐφώναζον ὅτι σημαίνει φωναχτά, ὁ δάσκαλος διεμαρτύρετο ὅτι ἐσήμαινε «μὲ τὸ νόημα». Ἀλλαχοῦ
