κινδυνευμάτων, διωγμῶν, φυλακίσεων, βασάνων, ταλαιπωριῶν, μακρῶν καὶ περιπειωδῶν ἀγώνων καὶ πολέμων, καὶ ταῦτα πάντα ὑπὲρ τοῦ ὑψηλοῦ σκοποῦ τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς πατρίδος του. Ἡ Κρήτη δύναται εὐλόγως νὰ σεμνύνηται ἐπὶ τοιούτοις τέκνοις, ἀλλὰ καὶ ὁ Χατζῆ Μιχάλης δύναται νὰ ὑπερηφανεύηται ἐπὶ τοῖς συναγωνισταῖς αὐτοῦ, μάλιστα δὲ τοῖς λεοντοθύμοις ὀπαδοῖς αὑτοῦ Λακκιώταις οἵτινες ἀείποτε ἐν τοῖς προμάχοις πρωτοστατοῦντες ἐπετέλεσαν τὰ μέγιστα ἀνδραγαθήματα.
ΣΙΜΑ ’ς τὸ κρεββατάκι σου, εἰς τὴν δεξιὰ μεριά σου,
Κρεμιέτ’ ὁ ’μεροδείκτης σου κομψός, ὡσὰν ἐσένα
Καὶ σὰν κοιμᾶσαι, σὰν ’ξυπνᾷς ἐγὼ στέκω ’μπροστά σου
Μὲ ’μάτια πάντ’ ἀκοίμητα ’ς ἐσὲ προσηλωμένα.
Μοὖπαν ὁπῶς κάθε πρωΐ, τὸ φύλλο σὰν ξεσχίζῃς,
Καὶ πρὶν μὲ ἰδῇς, καὶ πρὶν σὲ ἰδῶ μοῦ λὲς τὸ «καλημέρα»
Κ’ ἐσύ, ’ς τὸν ἴδιο τὸν καιρό, ποῦ μὲ καλημερίζεις,
Ἀφ’ τὴ ζωή μου ξεκολλᾶς, ψυχή μου, μίαν ἡμέρα.
Μὰ μήπως δὲν ’ς τὴ ’χάρισα; Δική σου εἶν’ ἡ ζωή μου·
’Σ ἐσένα τὴν ἀφιέρωσα, ’σὰ ῥόδο μάδησέ τη.
Εἰς τὴν ἡμέρα, ποῦ ἀφαιρεῖς ἀπὸ τὴν ὕπαρξί μου,
Δυὸ μοῦ χαρίζ’ ἡ ἀγάπη σου, δυὸ ’μέραις μοῦ προσθέτει.
Ἰανουάριος, 1891.
Ανδρεασ Μαρτζωκησ
