χαὴλ Γιάνναρης (ἢ ἐπὶ τὸ κρητικώτερον Γιανναράκης) ἐπεκλήθη, Χατζῆ Μιχάλης Γιάνναρης καὶ βραδύτερον, ὀνομαστὸς γενόμενος, ἁπλῶς Χατζῆ Μιχάλης. Ὑπὸ τὸ συντετμημένον τοῦτο ὄνομα γνωρίζει αὐτὸν σύμπασα ἡ Κρήτη καὶ ἡ ἱστορία. Δυνάμεθα μάλιστα νὰ προσθέσωμεν ἐν παρόδῳ ὅτι παρὰ τοῖς Κρησί, ἐν οἷς ὑπάρχουσιν ἄπειροι χατζῆδες, καλεῖται ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ ἁπλῶς Χατζῆς, ὡς ὁ κατ’ ἐξοχὴν τοιοῦτος.
Ὁ Χατζῆς λοιπὸν ἢ ὅπως ὑπογράφεται χάριν ἀκριβείας καὶ εὐλαβείας πρὸς τὸ οἰκογενειακὸν αὐτοῦ ὄνομα Χατζῆ - Μιχάλης Γιάνναρης, (Χ. Μ. Γιάνναρης), παιδιόθεν ἐπρώτευεν ἐν τοῖς ὁμήλιξιν αὑτοῦ, ἀείποτε δ’ ἀνεγνωρίζετο ὑπ’ αὐτῶν ὡς ἀρχηγός. Γράμματα ἐδιδάχθη ὅσα ἐπέτρεπον αἱ τότε περιστάσεις ἐν Κρήτῃ ἤτοι τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἢ κολλυβογράμματα. Ἡ μικρὰ αὕτη ἀλλὰ σπανίζουσα τότε παιδεία καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Ἁγίου Τάφου ἦσαν λόγοι ἰσχυροὶ διὰ τὸν ἱερέα πατέρα καὶ τοὺς συγγενεῖς αὐτοῦ ὅπως προορίσωσιν αὐτὸν μέλλοντα ἱερέα, ἀλλ’ αἰφνίδια συμβάντα ἐματαίωσαν τὸ σχέδιον τοῦτο. Ὁ Κριμαϊκὸς πόλεμος συνετάραξε τὴν Ἑλλάδα, ὡς εἱκὸς δὲ καὶ τὰ ἐν Κρήτῃ ἀκοίμητα αὐτῆς τέκνα. Ὁ ἡμέτερος Χατζῆς φύσει ζωηρὸς ὢν ἐξετέθη ὑπεράγαν εἰς τὰς Τουρκικὰς ἀρχὰς μέλλων δὲ νὰ καταδιωχθῇ κατέφυγε μετά τινος φίλου καὶ συνηλικιώτου αὑτοῦ Γ. Κωσταντάκη ἀπὸ μονῆς ὡς μονὴν προφασιζόμενος ὅτι ἔμελλε νὰ καλογηρευθῇ, μετονομασθεὶς Σάββας. Ἐν τῇ μονῇ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ λεγομένου Ἀπανωσήφη ἐν Ἡρακλείῳ συνευθυμήσας ἑσπέραν τινὰ μετὰ δοκίμων μοναχῶν ἤρξατο ᾄδων πολεμικὰ ᾄσματα περὶ τοῦ Κριμαϊκοῦ πολέμου ὑπὲρ τοῦ Αὐτοκράτορος τῆς Ῥωσίας καὶ κατὰ τοῦ Σουλτάνου. Τῇ ἐπαύριον πρωῒ οἱ δύο νεαροὶ φίλοι εὑρέθησαν περιεζωσμένοι, συλληφθέντες δ’ ἀπήχθησαν εἰς τὰς ἐν Ἡρακλείῳ φυλακάς, ἔνθα ἔμειναν ἕνα περίπου μῆνα μέχρις οὗ, κατόπιν πολλῶν παραστάσεων καὶ ἐγγυήσεων τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς, ἀπελύθησαν καὶ ἐπανῆλθον εἰς τὰς ἑστίας αὑτῶν. Ἐν τοσούτῳ ἐπελθούσης τῆς πτώσεως τῆς Σεβαστουπόλεως (20 Σεπτ. 1855) τὸ γεγονὸς, ἑωρτάσθη καθ’ ἅπασαν τὴν Τουρκικὴν Αὐτοκρατορίαν. Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ ταύτῃ πάμπολλοι ἀγᾶδες ἐξεχύθησαν εἰς τὰ περίχωρα τῶν Χανίων, ἐν οἷς καὶ εἰς τὸ χωρίον Κυρτωμᾶδον, ἀπέχουσι μίαν ὥραν πρὸς δυσμὰς τῶν Χανίων. Ἐνταῦθα παρέτυχε καὶ ὁ ἡμέτερος Χατζῆς μετά τινος Σφακιανοῦ ἐξαδέλφου αὑτοῦ Μιχελῆ Γιανναράκη (Γιάνναρη) ἢ Γιανναρομιχελῆ. Οἱ Τοῦρκοι ἀθρόοι συνελθόντες ἑώρταζον καὶ εὐωχοῦντο, θορυβωδῶς καὶ ἐπιδεικτικῶς ἐπευφημοῦντες ὑπὲρ τοῦ Σουλτάνου καὶ τῶν νικηφόρων συμμάχων αὐτοῦ, χλευάζοντες δὲ
