ν’ ἀλλάξῃ ἐνδύματα, ἐκοιμήθη καὶ ἔγινε καλλίτερα, ἐν ᾧ οἱ ἰατροὶ φεύγουν ἐκεῖθεν ἄπρακτοι καὶ ἀκόμη φιλονεικοῦντες.
— Γιατρὲ δὲν μπορῶ· δὲν εἶμαι καλά, γιατρέ μου, εἶπε τῷ Κὺρ Ἀνδρέᾳ ἀγαθὸς ἱερεύς, πάσχων ὑδροπικίαν.
— Δὲν ἔχεις τίποτε. Φέρε μου 6 κοκόρια ἄσπρα, 6 ὀκάδες κρασὶ ἄσπρο, 6 ὀκάδες μαλλιὰ ἄσπρα καὶ 6 ὀκάδες βούτυρο καὶ θὰ σὲ κάμω καλά, φοβιτσιάρη!
— Ν’ ἁγιάσουν ᾑ ψυχούλαις τῶν πεθαμμένων σου, εὐλογημένε μου. Ὁ Θεὸς σ’ ἔβαλ’ ἐμπρός μου.
Καὶ τὰ ζητηθέντα ἐδόθησαν αὐθωρεὶ τῷ ἰατρῷ, ὅστις ἀντέδωκεν ἓν ἰατρικόν του.
Την ἐπιοῦσαν ὁ Κὺρ Ἀνδρέας τὸν βλέπει πάλιν.
— Αἴ, πῶς εἶσαι σήμερα, παπούλη; Καλλίτερα βέβαια.
— Φτύσ’ τὸν κόρφο σου, γιατρέ μου. Χειρότερα.
Ὁ ἰατρὸς συνωφρυώθη καὶ ἐβυθίσθη εἰς βαθυτάτην σκέψιν. Μεθ’ ὃ προσέθηκε:
— Γιά, νὰ ἰδοῦμε καλλίτερα!
Καὶ μετὰ μικρόν, ὡσεὶ ἀνακαλύψας, ἐψιθύρισε θλιβερῶς πως, ὑψῶν τὰς ὀφρῦς:
— Ἆ! Ἆ! Ἆ! Παπᾶ μου, πολὺ ἄσχημη ἀρρώστια ἔχεις.....
— Τί ἔχω λοιπόν, ντετόρε μου;
— Ἔχεις… ἔχεις… Δὲν βλέπεις κοιλιά; Ἔχεις-ἔξω ἀπ’ τῇ φαμίλια σου! — ἔχεις τὸν διάβολο μέσα σου!—
Εἰς τὸ ἀπαίσιον ἄκουσμα παρ’ ὀλίγον ὁ ἀγαθός, ὁ ἀπόνηρος, ἱερεὺς νὰ πέσῃ κεραυνόπληκτος. Ἀναλογισθεὶς τὴν ἁμαρτίαν, τὰ δεινὰ τῆς κολάσεως, ὅπως τὰ εἶχεν ἀναγνώσει εἰς τὰ Ἐκκλησιαστικὰ συναξάρια καὶ τὴν ἄφευκτου ἀπώλειαν τῆς ψυχῆς του, ἤλλαξεν ὄψιν, ὠχρίασεν, ὡς πτῶμα, ὠρθώθησαν αἱ τρίχες καὶ ἐξηγριώθησαν οἱ ὀφθαλμοί του. Καὶ εὐθύς, στραφεὶς πρὸς ἀνατολάς, ἤρξατο σταυροκοπούμενος, δεόμενος καὶ ἀπαγγέλλων τοὺς πρὸς τοὺς πάσχοντας ὑπὸ δαιμόνων ἐξορκισμοὺς τοῦ Μεγ. Βασιλείου:
— «Ἄσπιλε, ἀμόλυντε, ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς!
