ὑποθέτω, ἱκανὴν ἰδέαν περὶ τοῦ ἥρωος τῆς ἠθογραφίας ταύτης. Διὰ νὰ γνωρίσητε ἐν τούτοις αὐτὸν καλλίτερον, διὰ νὰ τὸν ἐκτιμήσητε ὀρθότερον, εἶνε ἀνάγκη νὰ προστεθῶσι καὶ ἄλλαι τινὲς σελίδες τοῦ ἰατρικοῦ βίου του.
Ἐν αὐταῖς θὰ τὸν ἴδητε μέγαν καὶ θαυμαστόν, δρῶντα παρατόλμως ἐν κρισίμοις περιστάσεσιν, ὡς ἰατρὸν ἢ μάγον καὶ ῥιψοκινδυνεύοντα εἰς σκληρὰς δοκιμασίας. Εἶνε παράδοξα, ἔκτατα καὶ κωμικώτατα ἀνέκδοτα, ἅτινα θὰ συμπληρώσωσι τὰς ἐντυπώσεις σας, ἡ δὲ φήμη τοῦ πολυθρυλήτου Κὺρ Ἀνδρέα συνδέεται μετ’ αὐτῶν ἀναποσπάστως, ὡς χρυσῶν τῆς ἀθανασίας του περγαμηνῶν. Ἑτοιμάσθητε νὰ ἴδητε τὸν περίφημον κομπογιαννίτην, ποιοῦντα σημεῖα καὶ τέρατα καὶ ν’ ἀναλογισθῆτε μέχρι τίνος βαθμοῦ δύναται ν’ ἀπομωρανθῇ καὶ ἀποτυφλωθῇ ὁ θνητὸς καὶ πῶς διαλάμπει ἡ πυγολαμπὶς ἐν μέσω βαθυτάτης στοτίας.
Τὰ τοιαῦτα ἐπεισόδια τοῦ βίου του εἶνε πάμπολλα, θὰ μάθητε ὅμως ὅσα ἠδυνήθην νὰ περισυλλέξω· πολυπληθῆ δὲ ἄλλα, ὧν βρίθει ἡ πολυτάραχος ζωή του, μένουσιν ἄγνωστα εἰς πολλούς, διεσπαρμένα τῇδε κακεῖσε, ὡς ἀπολωλότες θησαυροί.
Ἔφαγεν ἄλογον. — Ὅτε ὁ Κὺρ Ἀνδρέας ἐσπούδαζε τὴν ἰατρικὴν καὶ προσεκολλήθη εἰς τὴν ὑπηρεσίαν ἐμπειρικοῦ ἰατροῦ, παρεκάλεσεν αὐτὸν νὰ τὸν μάθῃ ὀλίγην ἰατρικήν, διὰ νὰ τὸν ἀναπληροῖ ἀσθενοῦντα ἢ ἀπόντα. Ὁ πονηρὸς καὶ ἀστεῖος ἰατρὸς παρέστησε τῷ νεαρῷ ὑπηρέτῃ του, ὅτι ἡ ἰατρικὴ εἶνε εὐκολώτατον καὶ πρόχειρον.
— Ἄκουσε, τῷ λέγει. Εἰς τὴν πρώτην ἐπίσκεψιν τοῦ ἀῤῥώστου διάταξον ὅ,τι σοῦ ἔλθῃ εἰς τὸν νοῦν, ἕνα ζεστό, μίαν ἀφαίμαξιν κ.τ.λ. καὶ δίαιταν. Κατόπιν δέ, ἂν ἰδῆς, ὅτι ἐχειροτέρευσε, κύτταξε τριγύρω καὶ θὰ ἰδῆς καμίαν φλούδα πεπονίου, µήλου κλπ. καὶ ἐπίπληξε τὸν ἀσθενῆ, ὅτι ἔφαγε πεπόνι κλπ. καὶ ἐχειροτέρευσεν, διότι οἱ ἀσθενεῖς εἶνε λαίμαργοι καὶ εἶνε σπάνιον νὰ μὴ φάγουν ὅ,τι τρώγουν ἄλλοι ἐμπρός των. Θύμωσε τότε, διαμαρτυρήσου καὶ ἃς γίνῃ ὅ,τι γίνη. Ἐκατάλαβες;
— Αὐτὸ εἶνε; ἀπεκρίθη ὁ Ἀνδρέας περιχαρής. Μὰ τότε ἐγώ, ἀφέντη, εἶμαι ἀπὸ τόρα σωστὸς γιατρός.
