ὅλα λευκά. Λίαν δὲ περίεργον εἶνε τὸ φάρμακον διὰ τοὺς πνέοντας τὰ λοίσθια. Ἀντὶ μόσχου συμβουλεύει νὰ δίδωσιν αὐτοῖς ἀμίλητον νερόν, δηλ. ὕδωρ, ἀντλούμενον κατὰ τὸ μεσονύκτιον ἐν βαθυτάτῃ σιγῇ. Τὰ δὲ μέσα τῆς μαγείας του εἶνε μυστηριώδη καὶ ἄδηλα.
Οὕτως ἐνασκεῖ τὴν ἰατρικήν του, χαίρων πολλὴν ὑπόληψιν παρὰ τοῖς χωρικοῖς, τινὲς τῶν ὁποίων ἐκλαμβάνουσιν αὐτόν, ὡς Μαχάονα ἢ Ἀσκληπιόν, ὡς ὃν ὑπεράνθρωπον. Ἀμείβεται δὲ εἰς χρήματα καὶ διάφορα προϊόντα καὶ πράγματα παντὸς εἴδους.
Ἐννοεῖται ὅμως, ὅτι ὑπὸ τοιούτους ὄρους καὶ καιροὺς μετερχόμενος τὸν ἰατρόν, ὁ Κὺρ Ἀνδρέας ἔχει καὶ τὰς περιπετείας του, εὗρον δὲ αὐτὸν πολλάκις σκληρόταται συμφοραί. Πολλάκις ἐξυλοκοπήθη ἀνηλεῶς· τὸν ἔχουν κατασβολώσει διὰ χημικῆς μελάνης· ἐξηναγκάσθη ἄλλοτε νὰ φάγῃ δέκα συγχρόνως καταπότια, ἅτινα διέταξεν εἴς τινα προσποιηθέντα δυσκοιλιότητα καὶ ἔπαθε τῶν παθῶν του τὸν τάραχον καὶ ἄλλοτε ἄλλους ὑπέστη κινδύνους.
Ἡ μικροτέρα τῶν ἀτυχιῶν αὐτοῦ ἦν ἡ εἰς το Πλημμελειοδικεῖον Ναυπλίου εἰσαγωγή του πρό τινων ἐτῶν, καταγγελθέντος, ὅτι μετέρχεται τὸν ἰατρὸν ἄνευ ἀδείας. Ἡ δίκη ἦτο φαιδροτάτη καὶ διὰ τὴν ἐξέλιξιν τοῦ ἀλλοκότου ἰατρικοῦ του βίου καὶ διότι ὁ Κὺρ Ἀνδρέας παρουσίασεν εἰς τὸ δικαστήριον, ὡς δίπλωμά του, ἐκεῖνο, ὅπερ εἶχε λάβει ἐν Τριπόλει τὴν 1ην Ἀπριλίου 1861. Τὸ δὲ Πλημμελειοδικεῖον τὸν ἀπήλλαξε πάσης ποινῆς, ὡς ἀκαταλόγιστον, ἐν μέσῳ ὁμηρικῶν γελώτων καὶ γενικῆς ἐκτάκτου ἱλαρότητος, ἐκραγείσης, ὅτε ὁ κατηγορούμενος ἐβεβαίωσεν, ὅτι ἐσπούδασεν εἰς τὴν Πίσσαν τῆς Ἀγγλίας! Τὸ νοστιμώτερον δὲ εἶνε, ὅτι ὁ Κὺρ Ἀνδρέας ἔλαβε, κατὰ συμβουλὴν τοῦ ἀστείου δικηγόρου του, ἀντίγραφον τῆς ἀποφάσεως καὶ τὸ ἐπιδεικνύει πάντοτε κομπάζων καὶ ἀμυνόμενος διὰ τοῦ δεδικασμένου τοῦ ἀκαταλογίστου.
Ὅσα ἔδη ἐξιστόρησα — διότι ἱστορικὰ γεγονότα εἶνε καὶ οὐδ’ ἴχνος φαντασίας ἢ μύθου ὑπάρχει ἐν αὐτοῖς — σᾶς ἔδωκαν,
