νούδης εἰς τὸ μοναδικὸν αὐτοῦ ποίημα, τὸν χιλιόστιχον ἐν ἰαμβικῷ μέτρῳ Στράτιν Καλοπίχειρον. Εἰς τὸ ἕκτον αὐτοῦ ᾆσμα ἀναγινώσκω τὰ ἑξῆς περὶ τῆς εἰρημένης προλήψεως, ἅτινα οἱ πλεῖστοι, παῖδες ἔτι, ἠκούομεν παρὰ γηραιῶν παιδαγωγῶν καὶ ἅτινα ὁμοιάζουν πρὸς τὰ ὑπὸ τοῦ Ἀρμενοπούλου ἐκτεθέντα περὶ τῆς αἱρέσεως τῶν Μοντανιστῶν καὶ τῶν ὑπ’ αὐτῶν κατακεντουμένων παίδων:
… Ὅπως οἱ Ἑβραῖοι πρὸ τοῦ πάσχα των
Ῥωμῃόπουλα (ὡς λέγουν) συλλαμβάνοντες
τὰ τρέφουσι μὲ γάλα καὶ μὲ ζάχαριν
καὶ μὲ πιστάκια καὶ μὲ χῖ’ ἀμύγδαλα,
ἐμβάλλοντές τα δὲ εἰς κάδους ὕστερον,
καρφοβελόνας εἰς τὸ πλάγι ἔχοντας,
τὰ σείουν καὶ κυλίουν, ὥστε ἄφθονον
τὸ αἷμά των νὰ ῥεύσῃ, ἐπειδὴ αὐτὸ
ὡς κοινωνίαν τὸ μεταχειρίζονται
ἵνα καὶ οὕτω ἴδωσί τι ὄφελος
ἀπὸ τῆς ἴσως ἀληθοῦς θρησκείας μας,
ἣν πάλαι ποτ’ ἐκ πλάνης δὲν ἐδέχθησαν…
Οὕτως εἰς τοὺς ὀλίγους τούτους ἰάμβους συνώψισε πρὸ τεσσαρακονταετίας ἤδη ὁ σοφὸς ποιητὴς τοῦ Καλοπιχείρου τήν τε πρόληψιν, τὸν λόγου αὐτῆς καὶ τὸν τρόπον τῆς θρυλουμένης ταύτης χριστιανοθυσίας.
Ἐὰν ἐπρόκειτό τις νὰ σπουδαιολογήσῃ συζητῶν τὰ δυστυχῶς ἐρριζωµένης ταύτης προλήψεως, πολλὰ καὶ σπουδαιότερα ἠδύνατο νὰ εἴπῃ. Ἀλλ’ ὡς ἀρχόμενος εἶπον, σκοπὸν δὲν εἶχον τοιοῦτον· οἱ παρ’ ἡμῖν ἁρμόδιοι ἠδύναντο καὶ δύνανται νὰ φωτίσωσι τὸν ἴσως πλανώμενον λαὸν περὶ τῆς ἐν λόγῳ προλήψεως πρὸς πρόληψιν σκηνῶν φοβερωτέρων ἐκείνων, ἃς ἴδομεν ἐσχάτως ἔν τε τῇ Κερκύρᾳ καὶ τῇ Ζακύνθῳ. Ἡ μέχρι τοῦδε δὲ σιωπῇ τῶν παρ’ ἡμῖν ἐβραιολόγων με ἀναγκάζει νὰ μὴ εἰσέλθω εἰς λεπτομερεστέρας ἐρεύνας, ἴσως δὲ καὶ ὑπερέβην τὸ ὅριον, ὃ ἀρχικῶς εἶχον θέσει εἰς τὰς βραχυτάτας ταύτας σημειώσεις διὰ τῆς μνείας τῆς περὶ κατακεντουμένων παίδων πληροφορίας τοῦ σοφοῦ Ἀρμενοπούλου, οὐχὶ ἐντελῶς ἀσχέτου πρὸς τὴν ἐν λόγῳ παραπλησίαν πρόληψιν περὶ
