τυχὸν πιστευόντων εἰς τὴν περὶ Ἑβραίων πρόληψιν δὲν ἐγνώσθη ἄν τις συνέταξε στατιστικὴν τῶν ἐν Ἑλλάδι σφαγίων τῶν προσφερομένων εἰς τὸν Μινώταυορν τοῦτον τῶν νεωτέρων χρόνων. Περὶ τούτων πληροφορίας τις εὑρίσκει ἐν τοῖς προλεγομένοις τῶν Ἰουδαϊκῶν περιοριζομένας εἰς δύο ἢ τρεῖς φόνους κατὰ τὸ διάστημα τριῶν — τεσσάρων αἰώνων, ἤτοι εἰς τὸν ἐν ἔτει 1712 φόνον τοῦ Ζακυνθίου παιδὸς Ἰ. Ζερβοῦ δι’ ὃν ὡς βεβαιοῖ τὸ πιστοποιητικὸν τοῦ ἀρχιπρεσβυτέρου Θωμᾶ Μπελέτση, «εἶχε σχεδιάσει προτζέτο ὁ τότε ἐκλαμπρότατος Προβλεπτὴς», καὶ εἰς τὸ ἐν Γαλαζίῳ συμβάν, ἀναγραφὲν ἐν τῇ Ἀμαλθείᾳ τῆς Σμύρνης ἐν ἔτει 1859. Ὡς τρίτον ἀναφέρεται τὸ τοῦ ἐν Κερκύρᾳ Κωνστ. Ζαμπελίου, ὑπηρέτου τοῦ καφφενείου Βουτσινᾶ, κρεουργηθέντος ὑπὸ τοῦ Ἑβραίου Ραφαὴλ Κοέν, ὅστις κατεδικάσθη εἰς τὸν δι’ ἀγχόνης θάνατον. Ἀλλὰ τοῦτο ἀναδημοσιευθὲν ἐσχάτως ὑπὸ τοῦ κ. Πολυλᾶ, ἀνεσκευάσθη ὑπὸ τοῦ κ. Μαυρογιάννη, δημοσιεύσαντος τὸ ἰταλικὸν κείμενον τῆς ἀποφάσεως τοῦ ἐν Κερκύρᾳ ἐγκληματικοῦ δικαστηρίου, ἐξ ἧς προκύπτει ὅτι οὗτος κατεδικάσθη ὡς φονεύσας τὸν Ζαμπέλιον πρὸς ἀπόκρυψιν κλοπῆς χρημάτων. Ὕστατον δὲ γεγονός, ἀνακινῆσαν τὴν πρόληψιν, εἶνε τὸ ἐσχάτως εὑρεθὲν ἐν τῇ ἑβραϊκῇ ἐντὸς σάκκου πτῶμα τῆς κόρης Ρουμπίνας, ἤτοι τὸ πολύκροτον τῶν ἡμερῶν μας ἑβραϊκὸν δρᾶμα, περὶ οὗ δὲν εἶπεν ἔτι τὴν τελευταίαν λέξιν της ἡ καθ’ ἡμᾶς δικαιοσύνη.
Μολονότι δὲ τὰ ἀπὸ τοῦ 1712 μέχρι σήμερον διαδοθέντα ὡς λαβόντα χώραν δὲν ἐπιστοποιήθησαν ἔτι δικαστικῶς, ἡ εἰρημένη περὶ Ἑβραίων πρόληψις διατηρεῖται παρὰ πολλοῖς ἐρριζωμένη, ἡ δὲ παρατεινομένη σιωπὴ τῶν παρ’ ἡμῖν ἁρμοδίων ἢ ἐβραιολόγων δὲν θέλει διαλευκάνει αὐτήν. Μόλις δὲ νύξιν μᾶς δίδει περὶ τῶν λόγων, ὧν ἕνεκα ἀπεδόθη ἴσως εἰς τοὺς Ἑβραίους τὸ ἔθιμον τοῦτο, χωρίου τι τοῦ νομοδιδασκάλου Ἀρμενοπούλου, ἔνθα γίνεται λόγος περὶ παραπλησίου ἐθίμου τηρουμένου ἄλλοτε ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν Μοντανιστῶν. Καὶ δὲν ἦτο μὲν Ἑβραῖος ὁ ἀρχηγὸς τῆς αἱρέσεως ταύτης, ἤτοι ὁ Μοντάνος, ὁ καὶ Πρωτόκλητος καλούμενος, ἀλλά, παρακολουθούμενος ὑπὸ δύο γυναικῶν προφητίδων, τῆς Μαξιμίλλας καὶ τῆς Πρισκίλλας, διαστρέφων τὸ Ἅγιον Πάσχα καὶ τὴν Ἁγίαν
