εἰρηνοδίκην, ὁ εἰρηνοδίκης εἰς τὸν λιμενάρχην βεβαίως, ὁ λιμενάρχης εἰς τὸν Μητροπολίτην, καὶ ὁ Μητροπολίτης ἐν τέλει εἰς… τὸν διάβολον!
Ὑπὸ τὰς σκέψεις αὐτὰς ἔφθασα σύννους τὸ ἑσπέρας εἰς τὴν οἰκίαν μου, καὶ μανθάνω ὅτι εἷς ὑπομάγειρος τῆς Τουρκικῆς Πρεσβείας κομίζων κάλαθον ὠνίων ἐκ τῆς ἀγορᾶς, εἶχε τὴν ἀνοησίαν νὰ κατακρημνισθῇ ἐντὸς τῶν χασμάτων ἐκείνων καὶ τοῦ βορβόρου.
Τότε δὴ τότε!
Τὴν ἐπιοῦσαν, ὡς ἐκ συνθήματος ὅλαι αἱ ἀντιπολιτευόμεναι κυρίως ἐφημερίδες ἐτάνυσαν ὀξύτερα τὰ βέλη κατὰ τῆς ἐγκληματικῆς ἀδιαφορίας τῶν ἁρμοδίων, περιγράφουσαι διὰ τῶν ἑξῆς ζοφερῶν χρωμάτων τὸ δυστύχημα τοῦ κυρίου ὑπομαγείρου:
— «Χθὲς τὸ ἑσπέρας, ἅμαξα, ἐφ’ ἧς ἐπέβαινε τὸ προσωπικὸν τῆς Τουρκικῆς Πρεσβείας, κατασυνετρίβη ἐντὸς τοῦ πολυθρυλήτου ἐκείνου βαράθρου, περὶ οὗ εἰς μάτην ἐπεκαλέσθημεν τὴν πρόνοιαν τῶν ἁρμοδίων. Οἱ ἐν αὐτῇ ἐπίσημοι ἐπιβᾶται δεινῶς ἐτραυματίσθησαν διατρέχοντες ἤδη τὸν ἔσχατον κίνδυνον…»
Μία μάλιστα, ἡ φανατικώτερον πολεμοῦσα τὴν Κυβέρνησιν, συμπληροῦσα τὴν θλιβερὰν εἴδησιν, ἐβεβαίου αὐθεντικῶς ὅτι «ἐκ τῆς πανωλεθρίας ἐκείνης μόνον ὁ ὑπομάγειρος τῆς Πρεσβείας ἐσώθη κατ’ εὐτυχῆ συγκυρίαν, διότι ἔτυχε νὰ μεταβῇ τὴν ὥραν ἐκείνην εἰς τὴν ἀγοράν… κλπ. κλπ.»
Ἐταλάνισα ἐμαυτὸν καὶ τοὺς ἄλλους αὐτόπτας μάρτυρας τῆς σκηνῆς τοῦ ὑπομαγείρου διὰ τὴν φοβερὰν μυωπίαν ὅλων μας, μὴ δυνηθέντων νὰ διακρίνωμεν καὶ τὸ ἄλλο προςωπικὸν τῆς Πρεσβείας, ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ ἀπόντες ἐκ τῆς σκηνῆς τὸ ἀντελήφθησαν τόσον περίφημα.
